Op 21 november 2022 stond mijn leven stil. Op 36-jarige leeftijd kreeg ik een hersenbloeding. Van het ene moment op het andere kon mijn lichaam niet meer wat ik wilde. Simpele dingen waren ineens niet meer vanzelfsprekend.
Het revalidatietraject betekende opnieuw beginnen: wat kan wél en wat is haalbaar? Door doelen te stellen, met hulp van mijn revalidatieteam, ging ik stap voor stap vooruit. Ik wilde weer hardlopen, maar dat zat er voorlopig niet in. Walk before you run. Van een moeizame 500 meter in 20 minuten in december 2022 naar enkele kilometers begin 2023 — elke meter een overwinning.
Begin 2024 ontdekte ik canicross. Ik kon toen anderhalf à 2 kilometer rustig hardlopen, afgewisseld met wandelpauzes. Samen met mijn hond Stirling groeiden we in de sport en verlegden we stap voor stap onze grenzen. In maart 2025 liepen we de 7 kilometer canitrail tijdens de Vuurtorentrail op Ameland — iets waar ik nooit meer van had durven dromen.
We blijven nieuwe doelen stellen. Ons nieuwe doel is de 18 kilometer Vuurtorentrail in maart 2026. We zijn hard aan het trainen en kijken uit naar wat we samen nog meer kunnen bereiken.
De blijvende restschade van de hersenbloeding is soms frustrerend, maar boven alles ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik er nog ben. Dankbaar voor alles wat ik wél kan. Daarom zet ik me in voor de Hersenstichting.