5 augustus 2022 werd ik wakker met een herseninfarct. Van het één op het andere moment is het leven radicaal veranderd, heb ik moeten leren leven met hersenen die niet meer werken zoals daarvoor, niet meer alles aankunnen zoals daarvoor. Dat heeft een grote impact gehad, niet alleen voor mij, ook voor Jacolien, de kinderen en allen om mij heen. Inmiddels 3 jaar verder leren we steeds beter om wegen te vinden, een zoektocht naar wat wel kan, teleurstelling en verdriet in dat wat vanzelfsprekend lijkt, maar wat mij niet meer lukt, als gezin anders is. Tegelijkertijd ook dankbaarheid voor dat wat nog wel lukt.
Op het eerste gezicht lijkt mij voor omstanders veel te lukken, is er niet veel zichtbaar. Daar zit precies de crux, niet alleen voor mij, ook veel lotgenoten kampen met de gevolgen/beperkingen door onzichtbaar hersenletsel.
Eén van de dingen die mij gesterkt hebben in het vinden van nieuwe wegen, is het belopen van deze wegen. Hardlopend wel te verstaan. Voorzichtig en onwetend wat mij nog zou lukken na mijn infarct, heb ik er inmiddels al heel wat kilometers op zitten. Soms met blessures door te hard, te snel willen, steeds vaker ook in rust en dankbaarheid.

29 oktober is het World Stroke Day, dat is een internationale dag om aandacht te geven aan het fenomeen beroerte (CVA)
Het lijkt mij toepasselijk om op deze dag een marathon te lopen en daarmee geld in te zamelen voor de hersenstichting. Met dat geld ondersteun je dan onderzoek, voorlichting en samenwerking ter verbetering van de levenskwaliteit van mensen met een hersenaandoening.
De route van de marathon is die van de trainingsmarathon van Amersfoort en loopt rond onze woonplaats.