Dag 7 zo anders dan dag 6

Gisteren vond ik zo verschrikkelijk. We hoefden "maar" 14 km en we kwamen er allebei niet in. Ik heb deze route compleet geblokt, kan me werkelijk niks van onderweg herinneren, behalve het eten. 

Na aankomst in Arzua zijn we toch maar even het dorp ingelopen en volgenden de pelgrimsmis, deze werd geleid door een jonge pastoor en een jonge non, die hem begeleidde op haar gitaar. Het mooie Camino lied zongen we al klappend mee en we spraken na afloop met haar. Wat een lieve vrouw.

Aansluitend een drankje gedaan op het terras waar Paolo en Alberto ons vroegen om erbij te gaan zitten want het was veel te vol. 

Daarna naar bed

Vandaag begon zo anders, de benen voelden goed. We stonden om 6.30 op en liepen rond 7.30 onze straat uit de zon tegemoet.

Onze eerste stop was bij een klein barretje in een dorpje. De eigenaar vertelde dat het hele gehucht hielp met aanleveren van spullen. Zelfgemaakte limonade, honing, sierraden, kleding. Ze hadden er van alles. We bestelden een glas verse jus voor de vitamines en vroegen er iets van brood bij. Hij wilde graag iets lokaals maken en ik kreeg heerlijk warm brood met gesmolten kaas uit de streek.

Na deze eerste stop vervolgden we onze tocht. Prachtig door bossen, valleien, door pittoreske dorpjes met prachtige rozenstruiken.

Carlijn en ik raakten elkaar een stukje kwijt maar liepen ieder ons eigen tempo. We vonden elkaar rond de lunch op een terrasje, ook weer met heerlijk zelfgemaakte spullen. We smulden van het pelgrimsmenu, en kletsten wat met een Nederlander die de Camino te druk geworden vond, waar hij een punt heeft op sommige stukken, maar iedereen loopt zijn eigen pad, dus ik stoor me daar niet aan. Hij wel.

De Deense dame naast me, bleek van origine Nederlands en vergezelde haar dochter de laatste 100 km. Ook kwamen we onze Engelse vriendinnen weer tegen.

Na een tijdje vertrokken we samen en liepen gelijk op.

Op een kruising zagen we een nonnetje een pelgrim helpen. Het was ons nonnetje en ze herkende ons en vond het leuk om samen op de foto te gaan. Ze vroeg ons morgen naar het office van Santiago de Compostella te komen, omdat zij daar zou ondersteunen met het klaar maken van de certificaten.

Niet veel verder door ontmoette ik een Engelse/ Australische dame, Selly.

Ze stond aan de rozen te ruiken en vroeg of ik ze rook.

Omdat ze niet zo snel liep, net als ik raakten we aan de praat. Ze was met een vriendin vorige maand vertrokken vanaf de Franse grens, ze wilde uitvinden wat ze nu nog was, nu haar kinderen uitvlogen.

We stopten bij een man met een soort klankschaal instrument en zijn hond. Hij had een boekje waar je iets in mocht zetten en ik schreef er een boodschap in voor Peter en Martijn en luisterde naar het spel. De klanken kwamen zo intens binnen, dat de tranen over mijn wangen begonnen te rollen.

Ik probeerde het hondje te aaien, maar in eerste instantie had die daar geen trek in. Plots kwam hij toch voor me staan en terwijl ik hem kroelde, kwamen de tranen. Hij bleef bij me en toen ik stopte keek hij me aan en begon ineens naar me te blaffen. Ik hurkte en hij nestelde zich tussen mijn knieën. Hij gaf me kopjes en liet me hem aaien. Het voelde zo troostend en helend. Toen ik me weer rustig voelde liep hij weg.

Ik vond het een hele mooie en bijzondere ervaring. Ik voelde met echt zo opgelucht daarna. Van mijn vriendin Karlijn, had ik al eerder gehoord dat klankschaal sessies heel helend kunnen zijn, maar ik had het nog nooit zo ervaren.

Verlicht liepen we verder. Sally zag ons en zwaaide, ineens herkende ik haar als de boomknuffelaar van eergisteren.

Ze bevestigde dat en haalde ons over om ook een boom te knuffelen. Dat was wel een beetje gek, maar we hebben het omarmt. 

Daarna hebben we gezamenlijk een biertje gedronken, alvorens we ieder naar ons eigen hostel gingen. Onze is de laatste in het dorp, we hebben een riante kamer met uitzicht over de vallei.

Genoten van vandaag, morgen onze laatste wandeldag. Waarbij we zullen arriveren in Santiago de Compostella.

Buen Camino!

Jouw impact

Dankzij jouw toewijding zorg je ervoor dat we dit kunnen verwezenlijken..

Hersenaandoeningen voorkomen

Een gezonde leefstijl kan het risico op een hersenaandoening verkleinen en de gevolgen van veroudering en hersenziektes uitstellen. Daarom zet de Hersenstichting in op gedrag dat de hersengezondheid ten goede komt. Van slaap tot voeding en beweging.

Hersenaandoeningen beter behandelen

De Hersenstichting maakt door financiering en nauwe samenwerkingen belangrijke onderzoeken en innovaties mogelijk. Zo kunnen er meer behandelingen komen die hersenaandoeningen genezen, stoppen, vertragen of de kwaliteit van leven van mensen verbeteren.

Mensen met hersenaandoening helpen meedoen in de maatschappij

Iedereen met een hersenaandoening verdient een kans om het beste uit zijn leven te halen. Daarom werken wij aan een aangepast aanbod voor werk, bewegen en vrije tijd zodat mensen daadwerkelijk mee kunnen doen

Lees meer