Dag 9!

Vandaag ging de tocht van Beilngries naar Schwabach, en ondanks dat het weer een heerlijke dag was en mijn zadel top zat, was het ook de dag waarvan ik wist dat die zou komen – de dag dat er toch een paar tranen onder mijn bril vandaan kwamen.

Het besef dat papa een ongeluk heeft gehad dat onze wereld op zijn kop heeft gezet. Het besef dat we als gezin, samen met de lieve mensen om ons heen, dit gevecht zijn aangegaan. En het besef dat papa keihard heeft gewerkt voor waar hij nu is – maar ook dat het nooit meer zal worden zoals het was.

1 op de 4 mensen heeft een hersenaandoening, en toch had ik nooit stilgestaan bij de impact die dit heeft – op de persoon zelf, maar ook op de familie. Kinderen die voor ouders moeten zorgen en een rol krijgen die ze nog niet zouden moeten hebben, of partners die elkaar opnieuw moeten leren kennen.

Ik hoop dat het geld dat we met deze reis ophalen (nog 90 euro tot het streefbedrag!!!) een bijdrage kan leveren aan onderzoek, zodat herstel verder mogelijk wordt. Niet iedereen heeft zo’n goed herstel als dat waar mijn vader zo hard voor heeft geknokt.