Verdwaald of gevonden?

Trainen voor de Sunsetwalk. Het stond dit weekend weer op het programma. Alleen… het liep wat uit de hand voor mij.
Vanwege de voorspelde warmte die dag, besloot ik in de vroege ochtend te gaan wandelen op de Veluwe.
Ik parkeer de auto aan de rand van een gebied dat ik goed ken. Met de Ommetje-app loop ik mijn eerste halfuurtje. Op een prachtig uitkijkpunt neem ik wat rust, maak wat foto’s. Ik geniet van de vroege zon. De vogels en de kikkers geven een indrukwekkend concert.
Mijn oog valt op een pad dat ik nog niet eerder gelopen heb. Optimistisch neem ik die afslag.
Het pad is smaller dan ik ingeschat had. Het kost me moeite. Opgeven of omkeren wil ik niet. ‘Het zal vast snel breder worden’, denk ik. Voordat ik het weet, verlies ik mijn evenwicht en lig bijna omver. Mijn enkel is verrekt. Ik ben wakker geschud: ‘Extra opletten nu, mijn hoofd erbij houden’. Stap voor stap ga ik verder.
Ik maak een snelle inschatting; voor zover ik kan zien, moet ik links aanhouden en dan…
Afgesloten pad, eigen terrein. Dan maar even iets omlopen. Voor de zekerheid kijk ik op Google Maps: slechte verbinding, onnauwkeurige locatiemelding…… Ik vertrouw op mijn oude talent: een goed ‘postduiven-gevoel’.
Maar het postduiventalent blijkt gevlogen met mijn NAH, dat blijkt naarmate de tijd verstrijkt. Tegen beter weten in blijf ik lopen. Op Google Maps lijk ik in de tégengestelde richting te lopen van waar de auto staat.
Opeens zie ik een looproute aangeven die me bekend voorkomt: ik ben bijna in Apeldoorn! Maar helaas is dat niet waar de auto staat….
Een gevoel van wanhoop bekruipt me. Zelfverwijten komen op. Ik voel me falen. Ik heb mijn water in de auto liggen. Ik vertrouw niet meer op de oude duif in mij.
Mijn hoofd loopt vol, de concentratie wordt minder: ik ben moe. Mijn keel zit dicht. Wat een drama heb ik gecreëerd voor mijzelf! Waarom kom ik niemand tegen, hoe kom ik hier uit? Waarom wil ik toch zoveel alléén doen?! Ik ook altijd met ’het moet kunnen….’
Ik zie een omgevallen boom en besluit te gaan zitten, mijzelf bij elkaar te rapen. De onrust, de angst voor de lange afstand, dikke enkel en een gebrek aan overzicht helpen mij niet verder.
Met mijn HeartMath™ hartcoherentie techniek breng ik ook mijn hoofd tot rust. Adem in en uit. Rust.
De tijd lijkt ineens niet meer belangrijk. Op de omgevallen boom schiet ik ineens in de lach. Die boom is gevallen, ik niet. Ik kan kiezen voor paniek, zelfbeklag en bij de pakken neerzitten. Daarmee kom ik nooit thuis. Dat laat ik achter.
Opeens zie ik de schoonheid om me heen, de wildsporen, de geuren, de geluiden.
Alleen door dingen uit te proberen kom ik verder in mijn herstel. Dit onverwachte lange pad is daarin ook een nieuwe route voor mijn hoofd. Niet alleen mijn fysieke lichaam oefent, ook mijn hoofd.
Mijn voeten lijken ineens minder zwaar. Mijn dorst geef ik het vooruitzicht dat er straks iets te drinken komt. Nog nooit was ik zo blij met een bekende asfaltweg in zicht. In Hoog Soeren pak ik een terrasje. Een stuk verderop staat de auto.
Na 5 uur avontuur ben ik weer thuis. Ik heb geen 5, maar 15 km gelopen, tegen wil en dank. Ik was verdwaald met mijn oude ik. Mijn nieuwe breinpatronen vonden de weg weer.
Volgende keer besteed ik wél tijd aan een goede voorbereiding, neem ik water én mijn stok als back-up mee. Volgende keer.
Ik kan méér dan ik dacht: ik heb nieuwe paden gevonden.