De Sunsetwalk: “Waarom doe jij daaraan mee?”, hoorde ik vaak de laatste tijd. Ik weet het, aan mij is niet veel te zien. ‘Koningin in compenseren’ noemde een behandelaar mij ooit.
Alleen aan details is écht te zien dat ik hersenletsel heb: een hand, een arm en een been die minder meedoen, of die trillen en een oog dat vaker dicht zakt. Maar ook de woorden die ik niet zeg. Het eten dat ik niet meer kan eten.

Mijn beperkingen en de echte schade zitten verborgen. Onzichtbaar. M’n concentratie, de afasie, de vermoeidheid, m’n doofheid, het verstoorde evenwicht. 

Velen vinden mij er ‘beter’ uitzien dan voor mijn hersenletsel. Alleen, ik voel mij niet meer de oude ik.
“Wanneer ga je weer gewoon doen?” “Stel je niet aan.” “Aandachtvrager.” Ook ik heb alle oordelen en veroordelingen voorbij horen komen. Ze doen pijn. Steeds weer.  Want, wie mij echt kent, weet wel beter.
Hoewel... Soms (h)erken ik mijzelf niet eens. Laat staan een ander.
Als je me echt zou kennen…. Maar wie ken je dan? Wie ben ik nu? Wie was ik vroeger?
Degene die altijd eerst zorgde voor anderen? Kwam ik daardoor tijd tekort voor mijn bedrijf: Dan maar nóg een stap harder lopen met mijn tanden op elkaar.

Het leven greep in, er was geen weg terug naar mijn oude ik.
Ik mis het spontane, de vrijheid om 'gewoon' met sociale activiteiten mee te doen.
Terugkijken hoe was, heeft niet veel zin. Wensdenken is geen realiteit. Maar mijn oude ‘ik’ mis ik niet.

Wat mij enorm heeft geholpen is een diepe kennismaking met mijn nieuwe zelf. Mijzelf tot in mijn haarvaten opnieuw leren kennen. Wat vind de nieuwe ik leuk? Wat kan deze ik? Waar wil ik aan werken en hoe? Met wie in mijn omgeving kan ik groeien en wie blijft in het oude hangen? Keuzes zonder oordeel naar mijzelf en naar een ander.
Mijn grote drijfveer is een nieuwsgierigheid naar wat wél kan. Wat niet kan weet ik inmiddels wel. Waar ik energie op verlies, weet ik ook. Het is vallen en opstaan, soms letterlijk.
Emotionele zelfregulatie is mijn sleutel naar een leven waar ik vrij kan leven. Ik ben niet de obstakels op mijn pad. Ik ben wie ik ben.
Ik ken mijzelf. Hulp vragen en ontvangen is geen zwakte. Zo kan ik dat nu ook voelen.
En kijk ik om me heen, dan zijn er zovelen die zichzelf niet kennen. Zonder NAH.

Ik heb een nieuwe kans gekregen mijn leven opnieuw in te richten. Dat is een reden om dankbaar te zijn, creatief blijven onderzoeken naar wat wél de moeite waard is. Elke dag weer. Dat is niet knap, dat is een keuze, een levenshouding.

Ken je mij? Begrijp je mij? Zo niet, dan weet ik wat ons helpt om elkaar echt te ontmoeten: oordeel niet en stel me een vraag. Een belangstellende vraag geeft ruimte tot luisteren.
Ik zoek geen medelijden in aandacht. Ik knap niet op van tunnelvisie, van vergelijkingen, van oordelen en veroordelen. Van ongevraagd advies.
Huub Oosterhuis schreef het zo treffend:
Ken je mij? Wie ken je dan?
Weet jij mij beter dan ik?

Ik ben er nog. Ik ben er weer! Alleen anders.

Dat mag ik zijn van mezelf. Ook van jou?
Geef elkaar de ruimte. Probeer elkaar te begrijpen. Dat is de grootste stap vooruit. Met én zonder NAH.