Het is al even terug dat ik een blogje schreef op mijn Hersenstichting pagina en ik wil deze blog gebruiken om al mijn donateurs, sponsoren en iedereen die op wat voor manier dan ook heeft meegeleefd te bedanken. Heel veel anonieme donateurs die ik ontzettend graag persoonlijk zou willen bedanken, maar ik respecteer jullie anonimiteit.  Dankzij jullie allemaal is dit een gigantisch succes geworden, heb ik heel veel mensen bereikt en bewust kunnen laten worden en hopelijk veel lotgenootjes het gevoel kunnen geven er niet alleen voor te staan. €6.195.- !!  Dat is het bedrag dat nu op de teller staat. Ongelofelijk !!! 

Ik zal de komende tijd blogs blijven schrijven over wat mij bezighoudt en wat NAH niet alleen met mij, maar ook met vele anderen en hun naasten doet en teweeg brengt.

 

Afgelopen weekend was ik terug in Drenthe. Samen met mijn Nick.

Dit weekend zijn de kids bij hun mama en kunnen wij er even 2 nachtjes op uit.

We hebben gekozen voor een camping waar ik heb mogen overnachten in een keerpunt van mijn avontuur.

Ik had tot dan toe al veel pijn gehad, maar de etappe voordat ik hier heen liep had ik steun van een maatje met veel wandel ervaring. Zij bracht wandelwol mee en vanaf toen ging het wat beter. Na een geweldig gezellige overnachting bij lieve Casper en Ryanne, pakte ik de draad weer op en op een hete dag liep ik naar Gees. Op deze camping werd ik liefdevol onthaald en kon ik eindelijk even ontspannen. Ik weet nog dat ik hier heel vroeg vertrok en de eerste kilometers bijna rennend deed omdat ik compleet lek werd geprikt door de muggen. Ik weet nog dat ik na dat eerste, prachtige stuk natuur, waar ik door die muggen amper kon genieten, een bankje vond om op adem te komen en werd aangesproken door de dominee, op weg naar de kerk. Hij zegende mij. Ik ben niet gelovig, maar wat voelde dat speciaal.

 

Ik had nog aardig wat kilometers voor de boeg, maar ik wist nu dat ik het zou halen.

 

Een ommekeer dus en nu mag ik hier zijn met mijn man. Samen genieten en nu kan ik hem de mooie plekjes laten zien die ik ben tegen gekomen. Natuurlijk is dat maar een fractie van wat ik toen heb gezien en meegemaakt, maar toch, het voelt bijzonder. Toen gesteund door zovelen die mij aanmoedigden en mij iedere dag weer de moed gaven de backpack op te doen en te lopen. De pijn negerend, de hitte negerend en gewoon gaan. In mijn achterhoofd de vele, heel vele, berichtjes die jullie mij stuurden. Soms hele levensverhalen die mij raakten. Ik begreep per dag beter voor wie ik dit deed. Voor al mijn lotgenootjes die zich onbegrepen voelen, die iedere dag een strijd leveren om gezien te worden en begrepen te worden. Met 1 lotgenootje kwam ik tot de slogan: "fuck NAH" en dat speelde door mijn hoofd. Fuck NAH, ik kan dit, ik wil dit, ik doe dit. En natuurlijk niet alleen. Want zonder al jullie steun had ik allang opgegeven.

 

Wat ik begon als eenmansactie met de hoop een paar mensen bewust te maken groeide uit tot iets enorms. Soms was ik mij daar onderweg niet van bewust, maar als ik 's avond de berichten las, wist ik dat ik iets heel bijzonders aan het neerzetten was en iets losmaakte. Bij mijn lotgenootjes, maar ook bij hun naasten. Zelfs bij mensen die hier nog nooit bij stil hadden gestaan. Het overweldigde mij, maar tegelijkertijd gaf het zo veel kracht en energie, dat ik door kon blijven gaan.

Ik kan het bijna niet onder woorden brengen hoe dankbaar ik ben. Dankbaar voor alle lieve berichtjes, donaties en sponsoring op vele manieren, maar ook dankbaar dat ik mijn spontane idee werkelijkheid heb kunnen laten worden, mezelf heb uit kunnen dagen, mezelf ben tegengekomen en heb afgerond waar ik aan was begonnen. Heel erg dankbaar...voor ALLES.