Mijn vader is mijn motivatie. Ik kan niet anders zeggen dan dat! 7 jaar geleden heeft hij 2 herseninfarcten achter elkaar gehad, wat was dat schrikken zeg. Om 08:00 's ochtends kreeg ik het telefoontje van mijn moeder met de woorden: "Hoi schat, niet schrikken maar ik rijd in de auto achter papa aan die in de ambulance naar het ziekenhuis moet. Hij heeft een herseninfarct gehad." Op dat moment viel alles onder mij vandaan, de schrik die naar boven kwam, ik alleen was op dat moment. Na de verdere informatie, belde ik meteen mijn liefste vriend die alles in werking zette om naar ons te komen. Uiteindelijk in het ziekenhuis dan het moment dat je je eigen vader op de spoed ziet liggen, niet kan bewegen, niet kan praten, alleen maar in paniek en huilen. Sommige momenten zou je willen dat je kon vergeten, dat beeld op mijn netvlies is er één van. Met mijn moeder als rots waar zowel mijn vader als ik op kon rekenen, jemig wat hield zij zich groot. Dankzij haar is hij er nog, want als zij niet wakker was geworden en had gebeld, wil ik niet weten hoe het was afgelopen. Uiteindelijk volgde het tweede infarct in het ziekenhuis, wat wellicht de 'beste' plek is om het te krijgen. Na een paar lange dagen mochten papa dan naar huis. En zo begon het volgende verhaal.

Nu, 7 jaar verder is mijn vader er weer zo goed als. Er zijn veel dingen voor hem verandert, zowel goed als slecht, maar hij is er nog. Hoe trots ik op hem ben, is onbeschrijflijk. Met vallen en opstaan heeft hij zijn verhaal uitgebreid en kan hij nog meerdere hoofdstukken erbij schrijven.

ENGLISH:
My dad is my motivation. I can't say otherwise! 7 years ago he had two cerebral infarctions back to back, oh my what a shock was that. At 08:00 in the morning I got a call from my mom with the words: "Hey honey, don't be spooked but I'm in the car behind your dad who is in the ambulance to the hospital. He had a cerebral infarction." At that moment, everything went black for me, the shock wave that came over me and I was all alone at that moment. After further information that she gave me, I called my dearest boyfriend and he put everything in motion to come to me as fast as possible. Eventually we arrived in the hospital where my dad was on the emergency room. He couldn't move, couldn't speak, only panicing and crying after seeing my face. Some moments are the ones you would like to forget, this image is one of those. With my mom being there for everybody, she was strong as a rock, oh my she held her tears in. After a couple of hours, the second infarction happened. At that moment it was the 'best' place to have it, in the hospital. A few longs days has been passed by and he was on his way home. There was the next story to begin. 

Now, 7 years later my dad is there. Many things have changed for him, good and bad, but he is still there. How proud I am of him is undescribable. With ups and downs he has expanded his story and there are many more chapters to come.