Ik wandel samen met mijn oudste zoon Lewis mee om meer aandacht en begrip te vragen voor iedereen die dagelijks met de impact van de zichtbare of onzichtbare gevolgen hiervan moet leven.
Iedereen kent wel iemand met hersenletsel, aangeboren of niet aangeboren.
Zelf heb ik in twee jaar tijd een hersenoperatie, een hersenvliesontsteking en een scooterongeluk doorgemaakt. Frustratie en rouw heb ik achter mij kunnen laten, maar 3 jaar later zijn er nog steeds onzichtbare gevolgen die alleen mijn gezin ziet. En waarom. Schaamte. En dat moet over zijn. Daarom deze sunset walk. Geen schaamte meer, maar meer aandacht.
Ook loop ik voor mijn vader (TIA), oom (Parkinson) en opa (TIA).