De laatste dag geeft mij vleugels, ik vlieg over de heuvels van de Belgische Ardennen. Het is mooi weer, het is genieten. Ik kom Nederland in via het Drielandenpunt bij Vaals. Daar is de 2e verzorgingspost. Voor de laatste keer eet ik een pannekoek, wat chips, stukjes fruit en drink een beker bouillon. Ik voel een uitgelaten sfeer in de groep, we gaan het halen! Hup, verder gaat het, nog zo'n 30 km. Bij Valkenburg gaan we het laatste 'gevecht' aan, de beklimming van de Cauberg 🏔. 
Al acht dagen fiets ik met Peter, ook uit Noord-Holland, en samen komen we aan bij de plek waar vrienden en familie alle fietsers staan op te wachten. We gaan door een erehaag van klappende en joelende fans. Kippenvel. Ja, ik zie Marieke mijn vrouw en Thomas mijn zoon 😀. Ik krijg een medaille, ik onderteken het commitment bord (ook gedaan bij start in Bedoin) en dan ..... komt Thomas erbij. Samen komen we op het podium en de speaker vertelt over onze sponsoractie voor de Hersenstichting. Thomas laat de cheque zien aan het publiek, een bedrag van 6.110,- euro is gedoneerd 🥳, het publiek klapt uitzinnig, wat mooi is dit. Ik geef Thomas een hugh en alles wordt gefotografeerd. Phoeh, een climax en ontlading tegelijkertijd. Dan komen Dennis en Manon erbij die, heel speciaal, een herstelpakket hebben samengesteld. De mensen die mij kennen, weten wat erbij zit 😉. Op het terras een frisje gedronken met ..... Limburgse vlaai. 

Lieve mensen, het avontuur zit er op. Ik maak dit berichtje in de auto, op weg naar huis. Morgen nog een bijzonder moment, de Hersenstichting komt naar Driehuis om symbolisch de cheque te ontvangen. Misschien is de krant er bij, die zo geweldig en betrokken het verhaal van Thomas en mijn fietstocht hebben geplaatst, grote pluim 👍🏻
Morgen schrijf ik mijn laatste blog. Nu naar huis, naar een heerlijke douche zonder wachtrij 😂 en lekker bijkomen.