Doelen stellen

 

 

Als we dan toch open kaart spelen. Hoi, ben ik weer! Afgelopen week was echt heel erg slecht. Ik ben ziek geweest van een hele simpele intervaltraining. Van hoofdpijn tot het verliezen van mijn eetlust en invaliderend moe zijn. Een bezoekje aan het nieuwe spoedplein van het WZA opende een nieuwe deur. De deur van pijnstillers… Eentje die ik zo lang mogelijk gesloten wilde houden. En na 2 dagen 'wazig' te zijn geweest. Voelt het nu eindelijk weer alsof de zon is gaan schijnen.

 

Ik hou graag van doelen stellen. En mijn doel was om na het afronden van mijn revalidatie een lange fietstocht te gaan maken en daarna een groot stuk taart eten. Als symbool voor deze lange weg van onderzoeken, ziekenhuizen, opname en revalidatie. Bij elkaar opgeteld is daar 2,5 jaar overheen gegaan. Het zou voor mij de optimale afsluiter zijn.

 

''Het kan nog wel eens maanden duren voordat ik mij mag melden bij de professor in het UMCG''

 

het avontuur der onderzoeken

Even terug naar de realiteit, de revalidatie is abrupt stopgezet. De diagnose lijkt onjuist en ik zit opnieuw een lange tijd in onzekerheid. Een lange tijd? Dat mag ik wel zeggen want het kan nog wel eens maanden duren voordat ik mij mag melden bij de professor in het UMCG. Voor nu moet ik mijzelf zien te redden. En het voelt voor mij als balanceren op een dun koordje boven een diepe afgrond. Het gaat mij redelijk af hoewel ik deze week de balans even verloren ben.

En ondanks alle gekke sprongen in dit avontuur der onderzoeken hebben wij eindelijk een zoekrichting. Niet aangeboren hersenletsel. Het klinkt waarschijnlijk haast vrolijk als jij dit zo leest en voor ons is het dat misschien ook wel een beetje. Na 2 jaar veel onderzoeken te hebben gehad 9 specialisten en 3 ziekenhuizen (Assen, Zwolle, Leiden) te hebben bezocht. Is de kans enorm groot dat dit probleem vanuit de hersenen komt. Maar NAH is echt niet iets om vrolijk over te zijn. Maar dat is een onderwerp om later te bespreken, we hadden het over doelen stellen.

 

een belangrijk hoofdstuk afsluiten

Ik heb mijn periode in Isala Zwolle nooit echt afgesloten. Jor en ik zaten minstens 1x per week in de auto heen en weer te sjezen tussen Assen en Zwolle. Niet het optimale, wel het meest vertrouwde. Het ziekenhuis voelde niet als ‘ziekenhuis’ en de specialisten en verpleegkundigen waren uiterst behulpzaam. Konden we het niet vinden bij de ene specialist dan mochten we door naar de volgende halte. Kwamen we er niet rechtstreeks dan kwamen we er wel met een omweg. Maar op een gegeven moment waren de mogelijkheden tot onderzoek gewoon op. Toch dacht elke arts met ons mee, oplossingsgericht en out of the box, daar houd ik wel van! Dikke pluim voor de Isala Klinieken in Zwolle ik zou daar zelfs met plezier terugkeren voor mijn vervolgonderzoeken… Alleen behoort dat niet tot de mogelijkheden.

 
Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is B5648B7C-D755-4FF4-A947-2945CE05A9A8-1024x768.jpg
 
het was ergens ook wel een opluchting daar 'klaar' te zijn
 



We laten die periode achter ons en gaan wij door. Genoeg reden voor mij om ook op mijn eigen manier afscheid te nemen van die periode. Omdat ik toch moet gaan trainen voor de Drenthe 200 kreeg ik laatst een (te) gek idee. Ik ga op en neer op de mountainbike naar Isala Zwolle. De route is al klaar en het betreft zo’n 150 kilometer (over de weg). Idioterie, m’n hersenen spelen elke dag een soort Russian-Roulette met mijn lichaam. Dus dan moet ik op deze dag in elk geval een maatje hebben om mij bij te staan. En ervoor zorgen dat alles tot in de fijnste details klopt. Denk hierbij aan voeding, materiaal, genoeg rust vooraf en een mentale voorbereiding van heb ik jou daar.

 

''De datum? Die is al snel''

 

 

Voorbereiden op die 200 kilometer

Ik ga het gewoon doen, en we nemen een uitgebreide pauze in Zwolle. Jor wil vast wel achter ons aanrijden en een picknick kleedje + grote taart meenemen. Wie zijn we? Ik heb mijn maatje/steun en toeverlaat Linda bereid gevonden om deze tocht samen met mij te volbrengen. De datum? Die is al snel, 9 augustus staat in de agenda. Het zal voor mij geen makkelijke uitdaging worden maar het kent een mooi doel. Lange afstanden fietsen is nooit echt mijn ding geweest maar ik moet toch wat. We moeten gaan kijken naar hoe mijn lichaam reageert op langere fietstochten en wat eventueel problemen gaat opleveren. Zo kunnen we daar nu al op in spelen voor die zware tocht in december. Want dat is natuurlijk het uiteindelijke doel. Ik wil die 200 kilometer fietsen en zoveel mogelijk geld ophalen voor de hersenstichting tegen hersenletsel. Vergeet vooral niet een kleine bijdrage achter te laten want ik hoop echt dat we dik over het streefbedrag heengaan.

‘’ Het enige dat tussen jou en je doel staat, is alles wat jij jezelf vertelt waarom je het niet kan’’

Dikke Kus

Jouw impact

Dankzij jouw toewijding zorg je ervoor dat we dit kunnen verwezenlijken..

Hersenaandoeningen voorkomen

Een gezonde leefstijl kan het risico op een hersenaandoening verkleinen en de gevolgen van veroudering en hersenziektes uitstellen. Daarom zet de Hersenstichting in op gedrag dat de hersengezondheid ten goede komt. Van slaap tot voeding en beweging.

Hersenaandoeningen beter behandelen

De Hersenstichting maakt door financiering en nauwe samenwerkingen belangrijke onderzoeken en innovaties mogelijk. Zo kunnen er meer behandelingen komen die hersenaandoeningen genezen, stoppen, vertragen of de kwaliteit van leven van mensen verbeteren.

Mensen met hersenaandoening helpen meedoen in de maatschappij

Iedereen met een hersenaandoening verdient een kans om het beste uit zijn leven te halen. Daarom werken wij aan een aangepast aanbod voor werk, bewegen en vrije tijd zodat mensen daadwerkelijk mee kunnen doen

Lees meer