Tijd is een raar iets... niet eens heel lang geleden rende ik nog door de sneeuw. En begin van dit jaar kon ik net 3 kilometer lopen, omdat ik eind vorig jaar mijn beide hamstrings scheurde. Niet de beste start van een training voor een ultramarathon. Gelukkig was het toen nog ver weg en ben ik heel rustig aan mijn training gaan opbouwen, ondersteund door mijn fysiotherapeut. De eerste keer weer 10 kilometer lopen was een overwinning op zich, de eerste halve marathon een bevestiging van het gevoel dat ik de 75 kilometer toch zou kunnen volbrengen.

Vorige maand heb ik op Lanzarote bij elkaar 88 kilometer in de hitte en door de heuvels/bergen gerend om meer gevoel te krijgen bij de uitdaging op Malta. Behoorlijk confronterend want het was zwaar, maar het gaf ook vertrouwen. Op 12 september liep ik de 'Tinajo You Trail Run', een loop van 31 kilometer door het ruige landschap van het vulkanisch eiland Lanzarote, met in totaal meer dan een kilometer klimmen. Dit was een belangrijk testmoment voor de ultramarathon, en gelukkig ging het goed en heb ik de finish gehaald.

Helaas blesseerde ik twee dagen later mijn hamstring opnieuw tijdens een warming up... Zo kort voor de ultramarathon leek het er ineens toch nog op dat ik zou moeten opgeven. Mijn gedachten bleven hier tegen vechten en eerder heb ik gezegd dat opgeven alleen een optie is als het ECHT niet meer gaat. Dus ik wilde de blessure wel serieus nemen, maar niet overdrijven. Ik begon weer opnieuw bij een pijnlijke 4 kilometer. Daarna 6, niet al te lang daarna lukte 10 ook nog net. En inmiddels is de halve marathon, 21 kilometer, ook weer gelukt. Het gaat niet soepel, maar gelukkig ben ik nog fit genoeg van de training tot nu toe en het herstel gaat sneller dan verwacht.

En nu ineens is er nog maar 1 week te gaan en dan sta ik aan de start... 75 kilometer te gaan. Dat is wel wat anders dan een halve marathon.

Ik heb voor mijn gevoel gedaan wat ik kon om me voor te bereiden. Leren rennen met een vest/backpack, waarin alles zit wat ik tijdens de run nodig heb. Leren eten en drinken onderweg, want ik ga zoveel caloriëen verbranden dat ik bijna continu moet eten tijdens het rennen. Mijn eten en drinken heb ik bijna tot op de minuut gepland, voor de hele 75 kilometer. Ik heb geoefend met verschillende soorten kleding, petjes, zonnebrand, schoenen (4 paar!), drankjes met veel koolhydraten, drankjes met veel mineralen om te compenseren voor het zweten, navigeren en zo nog meer. 

Straks op Malta moet ik mijn spullen nog verdelen over verschillende pakketten die ik onderweg op verschillende punten achter kan laten, zodat ik daar bij kan voor bijv. kledingwissels en aanvullen van mijn eten onderweg. Cynthia, mijn vriendin, is er ook bij en ik ga haar hopelijk op verschillende plekken langs de route tegenkomen voor de nodige motivatie, en ook met voor de zekerheid nog wat spullen die ik onderweg nodig zou kunnen hebben.

Al met al vraagt zo'n ultraloop toch best een groot offer. Zonder de steun van mijn vader, mijn broer, Cynthia, mijn dochters Skye (7) en Reeve (5) en ook mijn ex Cindy, was het allemaal een heel stuk lastiger geweest, misschien zelfs gewoon niet mogelijk. Ik ben hen dan ook allemaal erg dankbaar! Net als de vele donateurs voor de hartverwarmende woorden en de mooie donaties. Geweldig om te ervaren hoe mensen elkaar steunen...

En nu op naar de start. En dan alleen nog naar de finish. Ik ga ervoor.