Inmiddels is het alweer iets meer dan 2 maanden geleden dat ik midden in de nacht in het donker aan de start van mijn ultraloop op Malta stond. Met 2 uur slaap en een hamstringblessure van 4 weken oud had mijn vertrouwen in een positieve uitkomst wel een flinke deuk opgelopen. Toen het eerste eiland achter de rug was en ik zelfs even tijd had om een korte blog te schrijven, kwam dat vertrouwen weer een beetje terug. Mijn hamstring deed het nog relatief goed, de vermoeidheid was tijdelijk even verdwenen en nu ik na zo’n lange tijd ein-de-lijk aan het rennen was, begon ik voorzichtig uit te kijken naar het laatste eiland. Het tweede eiland, Comino, was maar ongeveer 3,5 km lopen dus dat stelde niet veel voor vergeleken met de rest. Het laatste eiland zou nog zo’n 53 km worden, een ultramarathon op zichzelf.

Tegen de verwachting in werd het deze dag geen 24 graden, maar steeg het kwik ruim boven de 30 graden. Dat maakte de uitdaging meteen een heel stuk zwaarder, want ik loop niet heel goed in de hitte. Ik was erg blij dat ik 5 weken eerder op Lanzarote een trail run van 31 km had gelopen als training voor Malta. Daar was het boven de 40 graden, dus nu viel de temperatuur mee :)

En wat een verschil met mijn training bijna een jaar voordat ik aan de start stond: rennen in de kou en door de sneeuw!

Het was prachtig lopen op het laatste eiland, en het uitzicht leidde me gelukkig regelmatig ook af van de pijn en vermoeidheid die langzaamaan begonnen te groeien. Bij het eerste checkpoint merkte ik vooral die vermoeidheid ineens erg goed, en toen waren we ‘pas’ 30 km onderweg. Ik was dus nog niet eens op de helft! Het vervelende stemmetje in mijn hoofd begon steeds stelliger aan te geven dat ik beter kon stoppen, dat ik het zo nooit ging halen, dat ik het misschien toch had onderschat, en nog meer van dat soort opbeurende gedachten. Gelukkig was ik inmiddels vertrouwd met deze stem, die bij elke lange loop langs kwam en vervelend begon te doen, en heb ik hem lekker laten praten.

Sterker nog, vanaf ongeveer 40 km verdween ook de pijn in mijn hamstring en begon ik soepeler te lopen, ondanks de wat pijnlijke pezen en spieren. Vanaf dat moment wist ik het zeker: ik zou de finish gaan halen!

Zelfs al moest ik nog ongeveer 30 km, in mijn hoofd was ik al bezig met de laatste kilometer. Ook voelde ik wat angst voor de finish. Tijdens het lopen was ik gefocust op lopen en dacht ik niet (te) veel over de motivatie om dit te gaan doen. Ik wist al dat als ik de finish over zou komen, alle emoties direct naar boven zouden komen en ik was een beetje bang voor de heftigheid daarvan. Goed, nu nog niet druk om maken: als ik de finish haal dan is dat iets heel moois, dus gewoon doorlopen. Bij de checkpoints die volgden, kwam ik aan met een steeds grotere glimlach en ik voelde me verrassend fit. Cynthia, mijn vriendin, was als supporter mee en stond bij elk checkpoint klaar met drinken en een nieuw pakketje sportgels om mee te nemen. Het was geweldig om haar onderweg te zien en zeker tijdens de laatste 30 kilometer was zij een extra motivatie om te blijven lopen. (Ik had geen foto van ons samen tijdens de loop, maar vond dat ze toch een pek verdiende dus daarom een foto dichtbij de startlocatie).

De weg liep nu meer door het binnenland en door dorpen en steden, wat ik zelf minder mooi vond en daardoor ook iets zwaarder. Maar de tijd vloog ook voorbij en de finish kwam al snel dichterbij. Ik voelde de energie door mijn lichaam stromen toen mijn navigatie liet zien dat het nu nog ongeveer 6 km was. En ineens stond ik voor de laatste (steile!) helling 1,5 km voor de finish. De laatste energie begon los te komen en ik stormde de helling op. Boven stond iemand van de organisatie me op te wachten om de weg te wijzen op de laatste kilometer, omdat de route was veranderd. Ik hoorde hem maar half nog iets roepen van “Daar die 2e straat links”, want zonder dat ik dat bewust deed was ik al gestart met mijn eindsprint. En die ging onverwacht hard! Toen ik de finish kon zien, met daarbij wat mensen van de organisatie en natuurlijk Cyn, ontplofte er iets in me. De laatste meters vloog ik (bijna letterlijk zag ik later op de foto die Cyn maakte) en ruim boven de 14 km/u ging ik met mijn handen in de lucht over de finish! Ik had het gehaald!

Mijn eerste marathon en mijn eerste ultramarathon! Wat was ik blij dat het was gelukt! Wat een gevoel… na zo’n lange voorbereiding, zoveel tegenslagen, heel veel plannen, veel geduld van vooral mijn 2 prachtige dochters, Cynthia en mijn vader die oppaste als ik weer een tijd aan het lopen was. Niet te geloven dat ik het waar had gemaakt. En toen kwamen de tranen… gedachten aan mijn moeder, aan mijn broer, het verdriet dat ik ‘normaal’ gesproken toch wat op de achtergrond drukte, het kwam ineens allemaal naar boven. Maar ik werd niet volledig overvallen: ik voelde ook een grote dankbaarheid dat ik dit kon doen, bijna als een soort ‘ode’ aan mijn broer. En aan mijn moeder, want ergens geloof ik dat ze toch iets mee heeft gekregen van wat ik heb gedaan. Vraag me niet hoe, het is een gevoel. En of het waar is maakt me eigenlijk niet uit. 

Het heeft even geduurd voordat ik bij was gekomen van deze ervaring. Niet zozeer fysiek, want de volgende dag hebben Cynthia en ik nog kilometers gelopen door Valetta en dat ging prima. Maar wel mentaal. Inmiddels heb ik mijn ervaring voor het grootste deel opgeschreven en vandaag heb ik de 'formele' overhandiging van het geld aan de Hersenstichting gedaan. De teller van mijn actie is geëindigd op net iets meer dan €7.000, een geweldige bijdrage die gebruikt gaat worden voor onderzoek naar Spinocerebellaire Ataxie (SCA), de rotziekte die in mijn familie heerst. Tijdens mijn training en na afloop is er gelukkig ook de nodige media-aandacht geweest en hopelijk heb ik op die manier ook meer bekendheid kunnen geven aan deze zeldzame ziekte. Voor nu kan ik mijn actie afronden, met een trots en voldaan gevoel. Ik ga vast nadenken over een vervolg…