Een blokkerend hoofd.
De afgelopen 2 dagen had ik er meerdere keren last van, een blokkerend hoofd.
Niks kwam meer binnen maar tegelijkertijd kwam alles juist 1000 keer zo hard binnen. Volledige chaos en een wirwar van emoties en gedachtes die ik niet eens begreep. Achteraf begrijp ik ze stuk voor stuk en kan ik het heel goed relativeren maar op dat moment, of laat ik zeggen die momenten is het gewoon niet te bevatten wat je voelt.

Het is lastig uit te leggen aan mensen die het niet kennen. Hoe leg je mensen uit wat ik ervaar, wat mensen met NAH ervaren op deze "blokkade" momenten.
Misschien zou je je moeten voorstellen dat je op een tropisch strand in je hangmat ligt. Je hoort zachtjes de zee en verder is er geen geluid. Gewoon heerlijk in het zonnetje chillen en wegdromen. En dan in 1 vingerknip sta je op een kermis waar ze ook carnaval vieren, er een goederentrein langs dendert, er politie auto's met loeiende sirenes langs scheuren ener op 1 meter afstand 10 mensen in een kring tegen je aan staan te schreeuwen, ook nog in verschillende talen die jij niet kent.  DAT moment, die eerste seconde van totaal niet snappen waar je bent en wat er gebeurt, dat maakt iemand met NAH meerdere keren per dag mee. En dan niet alleen die eerste seconde maar  soms wel minuten lang. Minuten lang CHAOS 2.0.

En soms leidt de ene blokkade tot de andere, want de nasleep ervan zorgt voor nieuwe blokkades. Het verwerken van een blokkade heeft tijd nodig en als er in die verwerkingstijd ook maar een klein dingetje gebeurt waar je niet op bedacht bent... BENG !!!  opnieuw een blokkade.

Zondag begon ik positief aan mijn etappe. Mijn man kon vandaag de eerste 11 kilometer met mij mee lopen. Een feestje want ik was zo blij dat hij er was. Alles ging super en we wandelden in een redelijk hoog tempo en kletsten wat af. Natuurlijk voelde ik alle pijn in mijn lijf want mijn lijf is niet heel tevreden met deze uitdaging. Maar dat zijn dingen die je wel kunt uitschakelen. Je weet immers waar je het voor doet en zolang je je focus houdt is er niet veel aan de hand. En dan is daar ineens, uit het niets dat moment. Een jongetje fietst van achter tegen mijn hak aan. Mijn hak vol blaren. Ik verstijf en daar is ie dan... BLOKKADE !!!!  Ik heb geen besef meer waar ik ben, ik heb geen idee wat te doen, ik weet niet wat te zeggen, ik weet NIETS meer. Ik barst in tranen uit en verstijf volledig. Gelukkig was mijn man bij mij. Dat is deze dag echt mijn redding geweest. Hij houdt mij vast en weet mij heel voorzichtig rustig te krijgen en de dingen te zien die er zijn. Hij brengt mij terug van die kermis naar de hangmat. Hoewel, die hangmat is voor dit moment te hoog gegrepen. Laten we zeggen naar een dorpje met een gezellige markt. Voor mijn gevoel wel een markt waar ieder moment een trein doorheen kan denderen maar goed, dit is voor nu even waar ik het mee moet doen.

Gelukkig was dit voorval na ongeveer 4 kilometer zodat mijn man mij nog 7 kilometer steeds iets rustiger kan krijgen en na een geluksmomentje, een melktap met steenkoude verse melk, komt de focus weer rustig terug. Zo kan ik de dag toch mooi afsluiten. Mooi, dan heb je dat gehad en kun je het afsluiten zullen de meesten nu denken. En dat is fout gedacht. Dit incident heeft een heel lange nasleep. Het suddert door en wacht op een nieuw moment waarin het je weer keihard terug kan pakken. Het is ook niet de vraag OF het gaat gebeuren maar enkel WANNEER.

Bij mij kwam dat de dag erna. Ik was laat begonnen in verband met een interview maar de afstand van die dag viel erg mee dus ik was gemotiveerd en had er zin in. Het incident van de dag ervoor zat niet in mijn hoofd, dacht ik. Vrolijk en genietend wandelde ik van Glimmen naar Zuidlaren, ja, van Berend Botje. En dan is het de eerste maandag van de maand 12 uur in de middag.
Sirenes gaan af en mijn telefoon begint te loeien. En daar sta ik dan, verstijfd, helemaal alleen, op een plek die ik niet ken. Het is een prachtige plek maar op dit moment is het de hel voor mij.

Ik krijg het voor elkaar een appje naar mijn man te sturen. "Kak.."  is het enige wat ik uit mijn vingers krijg. Hij weet genoeg en belt meteen. Hij heeft nog geen idee wat er is gebeurd en weet mij op een rustige manier wat kalmer te krijgen zodat ik mijn verhaal kan doen. Ik kalmeer en weet het weer voor elkaar te krijgen verder te lopen. Iedere dag wandel ik rond de 20 kilometer, soms tegen de 30 maar vandaag komt er geen eind aan een stukje van maar 15 kilometer.

En net op het moment dat ik voor mezelf denk dat het allemaal weer rustig is, bedenkt mijn hoofd dat er paniek moet zijn over mijn geplande etappes. Daar klopt namelijk iets niet in. Dat wist ik al en daar had ik al over nagedacht om daar deze avond eens rustig voor te gaan zitten. Maar nee, mijn hoofd vindt dat ik daar nu heel nerveus, zenuwachtig en ellendig over moet gaan doen. Wederom bel ik mijn man. Hij vertelt mij dat hij het gaat bekijken en dat het wel goed komt en dat ik me niet druk hoef te maken.. Niet druk maken, haha, nou, daar denkt mijn hoofd heel anders over. Ik wandel niet meer, ik schuifel. Gelukkig nog wel in de goede richting. Na een kwartiertje belt mijn held met de mededeling dat met een paar kleine aanpassingen van mijn etappes er een prachtig schema is voor de komende anderhalve week. Ik hoef me er nu echt niet meer druk om te maken. Gelukkig denkt mijn hoofd dat ook voor nu.
Hopelijk is de nasleep van dat incident nu voorbij. Ik denk het, ik hoop het, maar ik weet ook dat het zomaar ineens weer kermis kan zijn. Maar geen gezellige kermis....