Afgelopen weekend ben ik in Duisburg naar een wandel achtbaan geweest. Een hartstikke leuk ding. Heel toeristisch natuurlijk, maar wel heel leuk en een mooi uitzicht. Terwijl ik er doorheen wandelde, dwaalden mijn gedachten af.. Ik besefte me dat ik niet snel meer in een echte achtbaan te vinden zal zijn. De herrie, de drukte, de geluiden en felle en knipperende lampen, dat zou echt veel te veel van het goede zijn voorlopig. En ik baal daar van, want ik ben dol op pretparken. De kleinste telg in huis vroeg wanneer we naar Hellendoorn gaan. Ik heb hem uitgelegd dat ik hem met zijn broer en met papa heen zal brengen, maar zelf niet mee naar binnen zal gaan. Hij vond het jammer, maar begreep het heel goed. Zelf heeft hij ook last van heel erge overprikkeling momenten en hij weet als geen ander wat het mijn hoofd doet. Gelukkig voor hem, kan hij wel goed tegen pretparken, hoewel we wel een erg rustige dag uitkiezen.

 

Terwijl ik in deze wandel achtbaan geniet van het uitzicht bedenk ik me wat mijn vooruitzichten zijn. Niemand weet het. De artsen niet, ik niet, niemand. Het is heel onzeker allemaal. Er is ergens wel een kans dat het in de toekomst wat beter zal gaan met mij, maar wanneer en hoe...geen idee. Wel merk ik aan mezelf dat ik steeds meer accepteer dat ik NAH heb en dat dit is waar ik mee moet leren leven. Ik geef dingen een plek en kan voor veel dagelijkse dingen een oplossing bedenken. Ik accepteer dat ik me overdag, als de kinderen uit school komen, me terugtrek in mijn eigen plekje. Ik kan daar nu ook van genieten. Van de rust om mij heen en mijn eigen spulletjes.

 

Ik loop weer terug naar beneden, waar Nick op mij wacht. Hij durft zelf niet in de achtbaan met zijn hoogtevrees. Als we samen de heuvel aflopen waar deze achtbaan staat, realiseer ik me in wat voor achtbaan niet alleen ik, maar ook mijn hele gezin en omgeving de afgelopen 7 maanden heeft geleefd. De stress die mijn gezin had tijdens mijn ziekenhuisopname en daarna kregen zij een heel andere Rosalie thuis dan zij kenden. Alles veranderde. Voor mij natuurlijk het meest, maar voor hen veranderde ook alles. Ik ben er trots op dat wij als gezin heel veel aanpassingen hebben kunnen maken zodat we samen op een fijne manier kunnen functioneren en dat ieder zijn eigen ding kan blijven doen.

 

Toch heeft mijn emotionele achtbaan ook iets heel moois gebracht. Ik ben er achter gekomen dat ik met mijn verhalen en uitleg veel mensen heb kunnen helpen en dat is wat ik wil blijven doen. Ik wil mensen bewust maken van wat NAH doet met je en met je gezin. Mensen leren dat er voor sommige problemen ook heel simpele oplossingen zijn, hun verhaal horen, hun problemen aanhoren en samen met hen tot een oplossing komen die voor hun passend is. HOE ik dit ga bewerkstelligen ? Ik heb nog gen idee. Misschien dat ik dit via of met de Hersenstichting kan doen, misschien via een andere weg. Maar ik heb ook geleerd dat ik mezelf niet voorbij moet lopen en alles stap voor stap moet doen en dat dan alle stukjes op zijn plaats vallen. De wil is er, de ideeën zijn er en de uitwerking zal vanzelf ook goed komen. Ik heb er in ieder geval alle vertrouwen in.