Hartelijk dank aan alle donateurs!

Het is 23 uur en we worden gewekt voor de summit night. Ik voel me wonderbaarlijk goed. Achteraf denk ik dat dat door de adrenaline is gekomen. Iedereen heeft zo hard getraind en de afgelopen 6 dagen al een mooie prestatie geleverd, dat dit laatste stuk als een soort logische afsluiting voelt.   We eten en drinken nog even iets in de mess tent en maken onze rugzakken klaar met water, dextro en energierepen. We trekken alle warme kleding aan, 5 bovenlagen en 3 lagen op de benen, handschoenen en muts. Vlak voor die tijd nog even op een holletje naar de wc tent maar dan merk je meteen weer wat een inspanning alles is wat je doet op deze hoogte. Als hijgende paarden staan we te trappelen om te gaan. Joanne vraagt me nog even of ik zeker weet dat ik naar boven ga. Ja, ik ga, voel me uitstekend, zeg ik.   Het eerste half uur is een loodzware steile klim over rotsen en ik heb het gevoel dat ik continu op hartslag 170 loop (dat valt achteraf mee volgens mijn smart watch). Als we dit 6 uur moeten doen, kan ik beter teruggaan. Na het half uur begint het iets af te vlakken en ook te wennen. Het is gewoon een uitputtingsslag op deze hoogte. Ik heb 6 dagen geklommen zonder enige spierpijn of beperking in conditie, afgezien van de hoogteziekte, maar nu wordt het toch lastiger. Ook mijn hoofdpijn komt terug.    Net als een aantal anderen uit de groep besluit ik mijn rugzak aan één van de gidsen te geven, die precies om deze reden zelf zonder rugzak lopen. Als ik de top wil halen, is dit de enige optie, dus trots opzij en voor het resultaat gaan. Er lijkt geen eind te komen aan de rij met hoofdlampjes voor mij. Steeds als je je afvraagt, hoe lang nog, is het nog door, door, door. Voetje voor voetje komen we dichterbij.    Vlak voor de zonsopkomst om 6 uur, gaan we ineens van donker naar licht. Nog een paar meter en ik ben op Stella Point, het begin van de kraterrand en dus aan de top. Ik word overmand door emoties, een mix van opluchting, blijdschap en zware vermoeidheid. Ik laat de tranen even gaan want het lucht enorm op. Ik laat dit moment even goed inwerken en kan dan eindelijk genieten van deze magische berg. Fantastisch uitzicht en hele pure natuur. De rest van de groep volgt snel en iedereen is superblij! Het verder gelegen uhuru peak, halverwege de kraterrand, blijkt achteraf minder mooi dan Stella point en er is alleen heel haastig tijd voor foto’s.    Na stijgen moet je natuurlijk ook weer snel dalen. Dat gaat in ongeveer 2,5 uur maar is nog zwaarder dan het stijgen. De knieën hebben er, ondanks sterke bovenbenen, flink van te leiden. Terug in Barafu camp mogen we even rusten. Na de lunch nog eens 4 uur dalen naar Millennium camp op 4000 meter.  Helemaal moe maar wel voldaan komen we daar eind van de middag aan. De laatste nacht in de tent breekt aan. De hoogteziekte is gelukkig helemaal weg.   Na het ontbijt de volgende morgen dalen we verder af van 4000 naar 2000 meter. Ik merk dat ik op mijn tandvlees loop en zere voeten heb van continu voor in de schoenen lopen. Met paracetamol red ik het nog naar beneden. Achteraf merk ik dat ik één teennagel helemaal kapot heb gelopen. Die ligt er binnenkort wel af. Anderen lopen met kniebanden of tapen hun hele voet in. Het is even niet anders.   Bij de gate wacht ons een fijne lunch en de afscheidsceremonie met Afrikaanse dans en zang van de hele crew van ongeveer 50(!) mensen. Zij zijn ook zichtbaar vermoeid en we delen hier en daar nog spullen en extra fooien uit. Na 2,5 uur rijden komen we op het resort terug en iedereen is moe maar voldaan: Yes we did it, we climbed Kilimanjaro!! Een onvergetelijke ervaring.   Inmiddels hebben we ook ons doel voor de Hersenstichting bereikt, minimaal €5000 voor onderzoek. Toch wil ik vanaf deze plek nog een keer vragen om donaties via onze actiepagina:  https://actie.hersenstichting.nl/actie/astrid-kuhlkamp/donateurs        

Een aantal mensen uit onze groep van totaal 15 dames ziet enorm op tegen de wandeling van vandaag langs de Barranco wall. Vanuit het kamp ziet de wand er stijl uit en lijkt het haast onmogelijk om deze te beklimmen. Ons is verzekerd dat het in werkelijkheid mee zal vallen maar dat het zeker stijl en rotsachtig is. We lopen ongeveer in 2 uur langs de wand. De stokken gaan in de rugzak en de handschoenen aan. We hebben de handen echt nodig om te klauteren als aapjes over de soms wat scherpe rotsen. Op 2 punten wordt het echt een beetje spannend. Halverwege moeten we over de kloof springen naar de uitgestoken hand van de gids. Het lukt ons gelukkig om het vertrouwen daarin te hebben. Bijna aan het eind komen we langs de “kissing wall” waar je de rots moet omhelzen om hem te kunnen passeren, een beetje smal dus. Bijna iedereen vindt het een geweldige klauterpartij, Viola en ik genieten in ieder geval van de afwisseling en uitdaging.Het landschap wordt kaler maar hier en daar nog groen. We passeren nog een smeltwaterrivier en een steile helling alvorens we aankomen in Karanga Camp.We eten een heerlijke lunch in de mess tent en hebben wat tijd om te rusten. Mijn hoogteziekte lijkt zich wat te stabiliseren.Op dag 6 van onze tocht op de berg gaan we van Karanga naar het laatste kamp, Camp Barafu. Vanuit dit kamp, dat op 4650 m ligt, gaan we de summit tocht maken op dag 7, maar zover is het nu nog niet.De tocht naar Barafu is niet al te lang, zo’n 3,5 uur. De omgeving lijkt een maanlandschap te worden. Veel zwarte lavastenen, bijzonder indrukwekkend.Mijn hoogteziekte verschijnselen nemen helaas weer toe en expeditieleider Joanne voert een soort van slecht-nieuws gesprek met mij. Natuurlijk is er nog wat rusttijd maar als mijn klachten in deze mate blijven, moet ik er rekening mee houden dat ik niet naar de top kan lopen. Het moet natuurlijk wel verantwoord blijven. Ik hou zelf ook rekening met dit scenario maar aan de andere kant wil ik na alle voorbereidingen en de afgelopen 6 dagen bikkelen, toch echt wel naar de top. Ik praat met John, de Tanzaniaanse expeditieleider. Bij hem is het glas halfvol i.p.v. halfleeg. Als ik me vanavond om 23 uur goed voel, stelt hij voor om het toch te proberen. Ik bespreek het ook met Viola en zeg haar dat ik nu z.s.m. ga rusten om mij vanavond hopelijk goed te voelen. Als dat het geval is, ga ik de gok wagen, besluit ik. Wordt vervolgd

Vandaag lopen we van Shira 1 camp naar Shira 2 camp. Het landschap verandert langzaam in lavastenen met lage struiken.De wandeling is minder stijl dan gisteren, maar door de warmte toch pittig. Mijn hoofdpijn was vanmorgen weg, maar begint in de loop van de dag weer op te komen. Ik begin ook te snappen dat je zeker 3000kcal per dag verbruikt want deze tocht is een mega-inspanning voor je lijf. Vandaag hadden we ook goed zicht op de top, want vaak is deze verstopt achter de wolken. Bij aankomst in het kamp hebben we even gerust en om 16 uur hebben we een acclimatisatie wandeling van 1 uur gemaakt. Om je lijf de kans te geven zich aan te passen aan de hoogte, geldt het principe van hike high & sleep low. Over slapen gesproken, de sterrenhemel is onwaarschijnlijk mooi en veel voller met sterren dan in Nederland. De vrieskou nemen we maar even voor lief. Al vanaf nacht 2 slapen we met laagjes en de jas aan in onze donzen slaapzak. Deze nacht waait het extreem hard met lage temperaturen, dus we zetten zelfs onze muts op in de tent.De volgende dag lopen we van Shira 2 naar Barranco Camp, een wandeling van 8 uur, dus de hele dag lopen. Het landschap wordt geleidelijk aan nog rotsachtiger en zwarter met hier en daar typische vegetatie. Helaas liep de hoofdpijn enorm op tijdens de wandeling en was ik bij de lunch op Lava tower (4500 m) heel slecht. Geen eetlust en ik wilde alleen maar naar beneden. Na iets drinken ben ik met een van de porters doorgegaan naar het lager gelegen Barranco Camp. Ik heb vandaag dus echt last van hoogteziekte, dat is duidelijk. Op advies van leidster Joanne ga ik nu over op curatieve Diamox tegen hoogteziekte i.p.v. de preventieve dosering.Morgen gaan we de beruchte Barranco wall doen, ben reuzebenieuwd.Verstuurd vanaf mijn iPhone

Vandaag gaan we vertrekken op expeditie naar Mount Kilimanjaro! De rit duurt ongeveer 2,5 uur vanuit onze Lodge in Arusha. Tanzania blijkt veel groener dan gedacht en heeft qua natuurlijke resources (mineralen, toerisme, koffie, bananen) veel potentie. We horen van onze lokale gidsen dat de corrupte overheid niet bijdraagt aan het ontwikkelen van brede welvaart in Tanzania. De kans is echter groot dat bij de komende presidentsverkiezingen een vrouw de leiding gaat nemen en dat dit tot positieve verandering zal leiden. Tot zover de politics!Onderweg naar de gate van de Kilimanjaro kregen we een goede indruk van het Tanzaniaanse leven. Een mix tussen drukke gebieden met veel golfplaten hutjes, brommers, loslopende kippen, massai hutjes en massai mensen met kuddes geiten en koeien.Op de eerste dag op de berg, zijn we binnen 3 uur naar Big Tree Camp (2750 m)gelopen via een klimmend pad door het tropische regenwoud. Best een pittige klim, mede door de hoge temperatuur en luchtvochtigheid.We leren een nieuwe routine van meteen naar de mess tent (tent waar we ontbijten, drinken en dineren) om 3 koppen thee te drinken. Daarnaast staan er 2 grote schalen versgebakken popcorn klaar, een heerlijke traktatie en lekker zout. Iets later komt het teiltje water om even op te frissen, want dat is onze “douche” voor de komende 8 dagen.Na het opfrissen is dan het diner klaar, we zijn zeer benieuwd en worden weer verrast. Gebakken tilapia met groenten in stoofsaus en lekkere gebakken aardappeltjes. Met beperkte middelen zo goed kunnen koken is een fantastische prestatie.Na een matige nacht, -het is wat wennen in een kleine tent, voor ons als niet-kampeerders-, gaan we op dag 2 door naar Shira 1 camp op 3610 meter. We lopen nog een laatste etappe door het regenwoud, waar we ook nog wat zwart-witte apen spotten, die typisch voor Kilimanjaro zijn.Het laatste deel van de tocht bestaat het landschap uit bergheide met uitdagende paden met rotsblokken. Het is nu stijgen, stijgen, stijgen en de stokken zijn echt nodig. Onderweg en bij aankomst in het kamp begin ik me slecht te voelen met een kloppend hoofd en lichte misselijkheid. Joanne, onze expeditieleider bevestigt mijn vermoeden van hoogteziekte verschijnselen en meet mijn zuurstofsaturatie die inderdaad gedaald is van 95 naar 93%. Oei, we zijn nog maar op dag 2 en dit had ik niet verwacht. Afwachten hoe het morgen verdergaat!

Gisteren zijn we goed aangekomen op het vliegveld van Kilimanjaro. Na alle formaliteiten op de luchthaven, die echt op zijn Afrikaans gingen, stapten we op de bus naar Moivaro Coffee Plantation Lodge. Een heerlijke accomodatie in de jungle gelegen, op een uur afstand van Kilimanjaro AirPort.Vannacht was het even wennen aan alle jungle geluiden, maar uiteindelijk lekker geslapen onder de klamboe, om de malaria muggen hopelijk buiten te houden.Vanmorgen heerlijk aangeschoven aan een goed ontbijtbuffet, waar we nog even flink energie en eiwitten tanken.Met een deel van de groep zijn we gaan lunchen in Arusha om ook nog even iets van de verdere omgeving te zien.Vanmiddag hebben we de briefing gehad met expeditieleider Joanne van Mountain Network. Het gaat pittig worden, maar iedereen is heel enthousiast en druk bezig om zijn rugzak en duffel bag goed in te pakken. Niet teveel en niet te weinig mee. Vooral veel verschillende laagjes kleding van thermo tot en met dons en natuurlijk ook regenkleding als hard shell. We moeten ook vandaag al flink veel drinken om ons goed te hydrateren. Dat is namelijk één van de manieren om de verschijnselen van hoogteziekte te minimaliseren. Naast het langzame klimmen natuurlijk, want we gaan “pole pole”, langzaamaan dus. Dat schijnt voor ons Westerlingen nogal moeilijk te zijn.

Op deze eindelijk (!) zonnige vrijdag zijn Viola en ik op de Sallandse Heuvelrug gaan lopen. Wat een prachtig gebied is dat toch! We waren er al eens eerder geweest met vriendin Tea van Viola en mijn vriendin Annelien, maar dat was een kleinere ronde en aan de kant van Nijverdal. Wij zijn dit keer vanuit Haarle vertrokken om zodoende halverwege bij Hoog Holten te kunnen lunchen. Mooie tent trouwens en zeer vriendelijk personeel. in totaal hebben we 24,4 km gelopen in iets meer dan 5 wandeluren. Heerlijke dag gehad en de laatste dingen doorgenomen voor ons aanstaande vertrek op 5 februari!

Het is maar goed dat Viola mij erop wees dat ik de training ook weer moet afbouwen voor vertrek naar de Kilimanjaro. Dat klinkt ook wel logisch. Je wilt uitgerust zijn om je lijf naar een topprestatie te kunnen brengen. Maar eerlijk gezegd vind ik dat afbouwen nog niet zo gemakkelijk. Het voelt als niksen, spijbelen haast. Rust roest of iets dergelijks. We zijn natuurlijk al 2 jaar bezig met trainen en dan is terugschakelen nog niet zo natuurlijk. Maar anyway, ik heb vanmorgen met Miranda in de sportschool een rustig rondje gedaan. Uurtje mijn krachttraining circuit (veel benen, maar ook core) en daarna samen de mat. Geen climb, geen loopband 15% met rugzak van 8,5 kg. Ik blijf gewoon lekker bezig met wandelen. Straks nog even uurtje met de hond en Fleur. En dan is het ook weer goed geweest. Verder bezig met alle laatste aankopen zoals zonnebrand factor 50, insectenspray met Deet, paracetamol en dergelijke. De reisvaccinaties zitten er ook in, moest nog DTP en gele koorts en daarnaast ook malaria tabletten. Hopelijk niet teveel bijwerkingen, daar zit ik natuurlijk niet op te wachten. Morgen ga ik Diamox, een anti- hoogteziekte medicijn uitproberen om te zien of ik er goed op reageer en niet allergisch ben. Hoort ook allemaal bij de voorbereidingen en het aftellen. Eind van de week gaan Viola en ik, samen met haar schoonmoeder Catrien een ronde maken over de Sallandse Heuvelrug en de Holterberg. Dat wordt de laatste grote wandeling voor het echte werk! Nog 1,5 week werken en dan ga ik me opmaken voor vertrek. Nog een (hopelijk 🤞🙏 negatieve) pcr test, laatste reisdocumenten en off we go!!

Afgelopen vrijdagmiddag en zaterdag hebben Viola getraind in Winterberg en Willingen. Flink door de sneeuw ploegen en stijgen en dalen op de hellingen van o.a. De Kahler Asten en de Langenberg. De laatste is toevallig de hoogste berg van Nordrhein Westfalen, 843 m en hadden we bewust uitgekozen. Op vrijdag moesten we helaas over wat skipistes maar verder was de wandeling mooi en alleen maar hier en daar pittig. Ondanks dat we alleen de middag hadden, hebben we toch meer dan 17 km gelopen, verdeeld over 5 uur wandeltijd. 'S avonds in het hotel hadden we een heerlijk buffet, waar we flink energie getankt hebben, want wandelen en kou maakt hongerig! Op zaterdag hebben we 24,5 km gelopen, verdeeld over 7 wandeluren. Een prachtige wandeling, zonder last van skipistes, van Niedersfeld naar Willingen. Na een heerlijke lunch in het centrum van Willingen, zijn we nog even flink gestegen vanuit het dal naar de tophelling. Dat was echt een pittig stuk. Voor het eerst voelde ik wat spierpijn in de schenen. Aan het eind van de middag waren we net voor het donker terug bij het hotel en zijn we voldaan in de auto gestapt. En het mooie, de volgende dag niet of nauwelijks spierpijn! Wel een moe lijf, maar dat lijkt me logisch. Punt is natuurlijk wel dat we dit op de Kilimanjaro 8 dagen achter elkaar hebben met zwaardere omstandigheden als kou en hoogte. Viola en ik zijn zeer benieuwd hoe we ons staande houden en hebben er super veel zin in. Nog even aftellen...      

Vandaag hebben Viola en ik een heerlijke, maar lange en pittige wandeling in het Teutoburgerwald gemaakt. Voor ons net een half uurtje over de grens. Voor meer details:  https://strava.app.link/J4lR6HjhDmb  

Het aftellen is begonnen! Nog 1 maand en dan vertrekken Viola en ik naar Tanzania voor het beklimmen van de Kilimanjaro! De laatste dingen worden aangeschaft zoals een wollen thermoshirt, isolatiemateriaal voor onder de slaapmat en niet te vergeten de plastuit 🤣. Ons is verzekerd dat je 's nachts echt niet zo graag de tent uitgaat als de gevoelstemperatuur tussen -15 en -25 graden is. En dat geloven we graag. En zo zijn er nog wel meer van die expeditie rariteiten, maar dat zijn details. Voor nu moeten we op kracht en conditie blijven en dat valt nog niet mee met gesloten sportscholen wegens de lockdown. Gelukkig is de Sportfabrik erg actief en creatief met alternatieven, zoals trails buiten met tweetallen. Daarnaast gaan Viola en ik vrijdag nog naar de Dorenther Klippen en Tecklenburger Bergpfad. Samen goed voor 22 tot 24 km met veel stijgen en dalen. Prima voor ons om met de gevulde rugzak te oefenen. Bovenstaand voor de liefhebbers een mooie video over onze route. Het wordt echt afzien, maar we gaan ons uiterste best doen om de vlag van de Hersenstichting aan de top te krijgen!    

 Op vrijdag 17 december hebben Viola en ik de N70 bij Berg en Dal gelopen. Deze wandeling is 16 km en heeft 500 trapjes. Op de Veluwe is dit dé wandeling om te stijgen en dalen. Werkelijk een hele mooie wandeling. Het weer was wat grijs en mistig maar verder erg fraai. Het doet ons denken aan het Teutoburgerwoud, bij Ibbenbüren, waar we ook al meermaals gelopen hebben. Nu de rugzakken wat zwaarder zijn, voel je dit ook meer in de benen, rug en schouders. Maar dat moet natuurlijk ook want het is een training! Na deze wandeling nog een korte trail gedaan, in totaal 22 km gelopen vandaag, way to go!💪

Gisteren stond Viola met een heel mooi artikel in Tubantia (editie Hengelo). Voor haar heeft de Hersenstichting ook een bijzonder plekje. Haar schoonvader overleed recent aan Parkinson en Alzheimer en als huisarts ziet ze natuurlijk ook regelmatig de impact van hersenaandoeningen. Onder het mom #samensterker proberen we ons doel van het ophalen van €5000 voor de Hersenstichting te halen. We zijn inmiddels over de helft en we gaan nog even stevig door. Alle donateurs (bedrijven en particulieren) hartelijk dank!! 

Soms krijg ik de vraag hoe wij ons mentaal voorbereiden op de Kilimanjaro. Dat is een relevante vraag maar niet zo gemakkelijk te beantwoorden. Daarnaast ben ik natuurlijk geen expert op het gebied van mentale gezondheid. Wel denk ik dat ik goed kan relativeren en dat kan mogelijk al erg helpen. Voor Viola zit het mentale voorbereiden ook al voor een deel in het bezig zijn met de uitrusting en andere praktische voorbereidingen, vertelde ze mij bij navraag. Je moet er vanuit gaan dat je, net als in het echte leven, met tegenslagen te maken krijgt. Mijn glas is doorgaans halfvol i.p.v. halfleeg en dat helpt natuurlijk al voor de helft! Verder moet je jezelf ook wat kennen om te weten hoe je jezelf kunt oppeppen bij tegenslagen.  Daar is natuurlijk geen standaard handleiding voor. Wat ik inmiddels wél doe, is koud afdouchen en proberen dit zeker 2 minuten vol te houden. Goed voor de weerstand en steeds is het een mini-ontbering. Daarna voelt alles zo heerlijk warm, dat je de "pijn" van de kou weer vergeten bent. Net als in de sauna het dompelbad, ook heerlijk! Ik denk eerlijk gezegd dat je je niet teveel zorgen vooraf moet maken en moet vertrouwen op de trainingen en andere praktische voorbereidingen zoals het juiste voedsel mee en de juiste uitrusting. Meer kunnen we niet doen, we gaan het meemaken! Vooralsnog alle seinen op groen, ondanks de lockdown hier.  

Afgelopen zaterdag hadden we de informatie- en kennismakingsbijeenkomst van Mountain Network. Wat een bruisende groep zijn we! 12 vrouwen, de meesten zijn veertigers of vijftigers, maar ook iemand van 26. Heel veel zin om met deze toppers, die uit allerlei windstreken van Nederland komen, de beklimming te gaan doen! Na de presentatie van onze expeditieleider Joanne hebben we nog een mooie wandeling over de Veluwezoom en Posbank gemaakt met onze rugzakken. Ik heb voor het eerst met de stokken gelopen en dat was erg fijn voor de knieën, zeker op de hellingen. Al met al een enerverende dag, echt van genoten. Ondanks de kou en de mist......maar daar moeten we toch aan wennen.

Op deze plek wil ik toch ook eens ingaan op een gezonde leefstijl, zeker met het oog op de pandemie. Nu met deze uitdaging voor de deur, helpt het wel om gezond te leven. Het draagt goed bij aan fitheid om veel te bewegen, gezond te eten en ook voldoende te ontspannen en slapen. Het valt niet altijd mee maar het is de moeite waard om ook hier ambities te hebben. Uit onderzoek (van o.a. collega's Marleen Onwezen van WUR) blijkt namelijk dat het veranderen van leefstijl onder druk van de pandemie 2 kanten opgaat. Enerzijds zijn mensen meer op hun gezondheid gaan letten doordat zo duidelijk werd hoe belangrijk het is om een goede weerstand te hebben. De timing voor positieve leefstijlverandering lijkt beter dan ooit. Echter er is ook een groep die juist door frustratie de boel de boel laat. Onder het motto, als er dan niks kan, willen we optimaal genieten. Dat kan natuurlijk ook gezond maar veel ongezond voedsel is qua smaak onweerstaanbaar. Zelf hou ik ook best van chocolade en chips (en kaas!) maar hoe ouder je wordt hoe meer je op je gezondheid moet gaan letten. Viola weet uit haar eigen praktijk dat mensen met een gezonde leefstijl pas rond de 70 met wat klachten beginnen, maar de mensen met een ongezonde leefstijl al bij 50! Best confronterend als beginnend vijftiger. Kwaliteit van leven is natuurlijk echt heel fijn. Iedereen wil wel oud worden maar niet oud zijn ( of je oud voelen). Dus laten we doen wat we zelf kunnen! Ik zie best veel ziektes om mij heen (ook bij jonge mensen) die door DNA of pech ontstaan. Dat kun je niet ontlopen natuurlijk. Maar ik voel het bijna aan het leven verplicht dat ik buiten genen en pech wel alles moet doen, waar ik wél vat op heb. Dat lukt niet alle dagen, maar zolang het meer dagen wel lukt dan niet, is het de goede weg, denk ik. Het hebben van een doel helpt wel om focus te houden op een gezonde leefstijl dus na de Kilimanjaro zal ik moeten nadenken over nieuwe doelen. Viola en ik fantaseren al over mooie tochten in de Dolomieten. Maar het trainingsschema van nu gaat er echt wel af, want dat is best pittig en tijdrovend. Dus nu maar hopen dat we ook echt wegkomen in februari! So far so good.

Wat een te gekke week was het! Maar liefst 3 media, te weten de Week van Losser, Tubantia en Hallo Losser hebben aandacht besteed aan de actie voor de Hersenstichting! En dat helpt natuurlijk enorm. Ook superfijn dat er bedrijven zijn die sponsoren, ik wil hier toch even een paar namen noemen: Buitengoed, Drankenspecialist 't Raedthuys, Hestia, Label 365 en Auto Wessel. Daarnaast nu ook voor mij onbekende mensen die de Hersenstichting om eigen redenen een warm hart toedragen. Echt heel fijn. Ook viel het magazine van de Hersenstichting op de mat en daarin zag ik ook Koningin Maxima, die heel expliciet aandacht vraagt voor mentale gezondheid. Dat gaat natuurlijk ook echt helpen. Volgende week gaan Viola en ik de andere 9 dames ontmoeten, waaronder de expeditieleider. Wat een girlpower. Fijn om elkaar al te ontmoeten, we zijn in februari toch echt op elkaar aangewezen.  

Afgelopen vrijdag heb ik met Viola een prachtige wandeling van 20 km gemaakt rondom de Vecht in de buurt van de Beerze Bulten en Marienberg. Dit keer met een rugzak van 8kg. Iets meer dan 4 uur wandeltijd, zonder noemenswaardige pauzes. Wel even een kleine stop bij het enige rustpunt op de route, bij mensen in hun achtertuin. Fijn dat deze voorzieningen er zijn op bepaalde wandelroutes, je herkent ze aan de vlag waar "rust" op staat. Meestal een tuinhuisje met een Senseo apparaat, maar dat werkt prima en is vaak erg welkom. Op zaterdag voelde ik echt mijn spieren wel maar geen spierpijn. Dus zondag ook weer flink trainen in de sportschool, vooral krachttraining. Voor het eerst ook hier mijn rugzak meegenomen en de "climb" gedaan. Ik dacht vooraf, ik probeer 10 minuten, maar het lukte om via level 7 en 8, de 20 minuten op level 9 te eindigen. Toen was ik ook echt helemaal klaar met mijn training. De rest van de middag veel gestaan achter onze kraam van het bestuur van Erve Kraesgenberg voor de laatste markt. Alleen nog een half uurtje met de hond lopen en dan gaan de luikjes echt dicht voor vandaag! 

  Na een paar dagen van mindere motivatie en drukte met gezin en werk, ben ik vandaag weer echt even tot het gaatje gegaan bij de Sport Fabrik. 20 minuten buik- en rugspieren op de mat, 60 minuten krachttraining op de apparaten voor de benen, rug, buik en billen, 4 keer 100 maal touwtje springen (fantastische HIIT work-out) en daarna nog de sloopmachine, oftewel 20 minuten de climb c.q. de trap op flink tempo. Daarna had ik de koffie wel verdiend, zeg maar. Fijn om dan aan het eind van de training te zien dat ik weer als een atleet heb getraind! Thuis meteen aan de kwark met noten en fruit voor een recharge. De rest van de dag alleen nog wat met de hond wandelen en ik ben blij dat ik vanmiddag en morgen mag werken en mijn lijf even rust kan gunnen. Net zo belangrijk als het sporten en trainen. Vrijdag gaan Viola en ik in Marienberg een lange wandeling doen met de 8 kg rugzak. Ben benieuwd hoe dat zal gaan.

Afgelopen zondag hebben mijn man Lars en ik samen met Viola & Leo en Mark & Annelien de zeer natte smokkeltrail gelopen. Met onze rugzakken op, hebben Viola en ik het iets zwaarder gemaakt. Ploegen door de modder was nog niet genoeg🤣 Ondanks het slechte weer hadden we wel lol met elkaar en bleek maar weer eens dat je je niet gek moet laten maken door een beetje water en modder, een mooie mentale proef, ook dat hoort bij de voorbereiding op de Kili. Mijn bloedwaarden waren allemaal goed, dus dat moeten we proberen te houden. Voeding en leefstijl spelen daarin natuurlijk een grote rol, maar gelukkig heb ik daar dan wel weer verstand van😜. 

Deze titel klinkt wel erg als een aflevering uit de familie Knots, maar dat is alleen te begrijpen voor de vijftigers onder ons🤣 Deze week zowel met mijn dochter gaan trainen als ook zelf. Weer flinke work-outs op gebied van conditie en kracht. Mijn grote vriend het trap-apparaat, zie de foto, is natuurlijk een geweldige training op uithoudingsvermogen. Brigitte heeft op 16 en 18 minuten nog een gemene versnelling van niveau 10 naar 12 ingeprogrammeerd en ik kan je vertellen dat het zweet dan ook uit je handen loopt. Maar ik red de 20 minuten met 86 trappen en een hartslag die net op of onder de 150 blijft. Dus wel zwaar maar te doen. Verder afwachten hoe mijn ijzer en HB zijn en nog een paar dingen uit het bloedonderzoek. Zondag loop ik samen met man en twee andere stellen de Smokkeltrail van Iphitos Losser (14,8 km). Lijkt me leuk om te doen en Viola en ik nemen een gevulde rugzak mee omdat we toch moeten wennen hieraan. Heeft de rest mooi geluk dat wij met de proviand gaan slepen. Dan natuurlijk nog praktische zaken regelen zoals de verzekeringen. En vrijdag morgen bij Xandra nog de strong les, een HIIT training die ook weer goed is voor hart- en longvermogen.  

Gelukkig ook geslaagd voor de krachttest met armen en benen. De borstspier oefening ging helaas niet met mijn schouder. Dus de rug en de schouderspieren moet ik even anders gaan trainen om toch de rugzak van ongeveer 10 kg mee te kunnen nemen. Zit nu op 6,5 kg, dus er moet nog een tandje bij.  Gisteren voor het eerst mijn nieuwe training programma bij de sport Fabrik gedaan, 1,5 uur lang en dit ging heel goed. Eerst warming up en krachttraining voor op de benen en daarna nog even op het trap-apparaat, altijd een killer, zie maar weinig mensen dit doen. Grappig genoeg kwam ik uit de training als "atleet", voor wat het waard is. Nou ja, het voelt allemaal wel echt Okay en ik merk dat mijn uithoudingsvermogen echt wel stukken vooruit is gegaan. Maar dat moet ook als ik naar 6000 meter wil!  Deze week nog bloedprikken op ijzer en HB gehalte, want als dit niet in orde is, kan ik daar nog iets aan doen. We moeten dit natuurlijk wel met gezond verstand gaan doen💪👍

Vandaag bij de sportfabrik een fitness test gedaan, gelukkig kunnen we dit afvinken✅ Nu nog een krachttest, die zal wel iets minder zijn, vooral in mijn armen, vanwege de restanten van een slijmbeursontsteking. Maar met hulp van mijn nieuwe trainers probeer ik dat nog op orde te krijgen. We hebben nog tijd tot 5 februari! 

Nadat mijn vriendin Viola mij al in de zomer van 2019 had gevraagd om te gaan trainen voor de Kilimanjaro, was het plan om in 2020 ook echt te gaan. Ware het niet dat een of ander virus roet in het eten gooide! Nu, eind oktober 2021 en vele wandelingen en sportuurtjes verder (hier moet ik motivator Leslie Jambor van de vorige sportschool even noemen 😘) hebben we eindelijk geboekt. Op 5 februari vertrekken we naar Tanzania om de hoogste berg van Afrika te beklimmen, één van de 7 summits van de wereld. Heel veel zin om dit mooie nationale park te bezoeken en ook om onze eigen grenzen te verkennen. We komen vast de man met de hamer meer dan eens tegen, maar we zullen zien hoe ons dit afgaat. Heel graag vraag ik ieders steun in de vorm van een donatie voor de Hersenstichting. Vooral de strijd tegen dementie vind ik belangrijk aangezien dit steeds vaker zal voorkomen en een vreselijke ziekte is. om persoonlijke redenen vind ik ook aandacht voor autisme en adhd belangrijk.   Dus om maar met een slogan van een sportmerk te spreken: just do it!