Nog enkele dagen te gaan voordat ik daar, met maar liefst 17.500 (!) andere mensen, in het Olympisch Stadion sta om te beginnen aan mijn eerste marathon. Vorige week zag ik erg op tegen mijn laatste echte training op zaterdag en toen die eenmaal geweest was voelde ik mij opgelucht, want ik was mijn trainingen doorgekomen zonder blessures! Maar de dag erna bleek dat ik te vroeg had gejuicht: een zeurende pijn in mijn hiel die jammer genoeg niet overging. Wat ontzettend kak!

Mijn zorgelijke stemming sloeg gedurende de week langzaam over in een grafstemming. Dat ik ondertussen driftig het internet afspeurde om er achter te komen of dit iets was om ernstig rekening mee te houden, hielp ook niet erg. In gedachten liep ik dat hele stuk met zulke helse pijnen dat een bevalling van een tweeling met stuitligging daarbij in het niet zou vallen. Ondanks mijn ibuprofen-spiegel, die ik voor de zekerheid maar vast had opgebouwd, was de pijn na enkele dagen nog niet weg. Shit.

Ik besloot dan toch maar naar de fysio te gaan. Toen ik binnenkwam liet ik hem gelijk weten: "wat je ook zegt, ik ga toch lopen." Hij (zelf ook een "marathoner") keek me triomfantelijk aan. Het oordeel was dat ik overbelast was (verrassing). Het goede nieuws: ik mocht wel lopen. Ik kon hem wel zoenen!

Terug naar huis huppelend, zag ik ineens hoe ridicuul dit gebeuren eigenlijk is. Maandenlang trainen, om half 6 's-ochtends opstaan, krachttrainingen, extra voeding, vroeg naar bed. Zo streng en zo serieus. En dan hoeft er maar iéts te gebeuren en alles komt op losse schroeven te staan. En wat nou als het allemaal niet lukt? Dan heb ik heel veel heerlijke trainingsuren gehad, in de frisse ochtend, in de avond en in de regen. En dan wordt die marathon nog steeds gelopen door heel veel blije mensen. Maar niet door mij. En dan heb ik ondertussen een fantastisch bedrag ingezameld voor de Hersenstichting. En voor mams. Dankzij jullie. Ongelofelijk dankbaar ben ik voor al jullie steun en donaties, heel blij mee! 

Dank! Dank! Dank!

Hester