Dag lieve allemaal,

Heerlijk ben ik nog aan het nagenieten van de geweldige ervaring afgelopen zondag, want: het is gelukt! Ik heb de marathon gelopen! De steun in de aanloop van dit evenement was enorm, zoveel leuke en lieve berichtjes heb ik gehad van zoveel mensen, ook uit heel onverwachte hoek. Graag deel ik met jullie hoe ik de marathon heb ervaren. 

Na alle trainingsdagen, na alle voorbereidingen, is de dag eindelijk aangebroken dat ik mijn eerste marathon ga lopen. De start is om 9.30 uur, ik loop om 8.45 uur richting de buitenring. Daar aangekomen moeten we lang wachten om het Stadion in te mogen. Eenmaal in het Stadion moet ik toch nog plassen (ik ben tot de nok toe gehydrateerd) en zoek naarstig naar de Dixies in mijn startvak terwijl uit de luidsprekers galt "5 minutes before start". Help, er staat een rij! Dan maar even achter de Dixies. 

Als eenmaal het startschot klinkt, komt de kudde heel langzaam op gang, ik zoek een plekje in het gedruis en loop richting start. Het tempo wordt langzaam opgevoerd en met de meute stroom ik het Stadion uit, ik ben gestart! De eerste paar kilometers zijn langzaam, mijn hartslag is veel te hoog. Drumbands langs de kant, wel gezellig. De eerste 10 kilometer gaan niet echt lekker: ik moet het vertrouwen nog krijgen en mijn juiste tempo vinden en dat bij een hartslag die veel hoger is dan tijdens mijn trainingen. Ik besluit me daar bij neer te leggen. Eenmaal bij de Amstel aangekomen gaat het beter: ik krijg een lekker tempo en richting Ouderkerk groeit mijn vertrouwen. Dan zijn we op de helft, dat is de langste afstand die ik ooit gelopen heb. Het gaat goed, ik voel me goed en heb een mooie stabiele hartslag. Het is aftellen tot de 30km, ik weet dat daar ergens familie staat. En inderdaad staan er supporters op 25km en 30km, wat fijn! Ik voel me nog steeds top, maar vanaf de 21k zijn mijn benen gaan protesteren. 

Dan beginnen de laatste kilometers. In het vondelpark kan ik nog versnellen, maar dan gaan de pootjes echt wel zeer doen. Ik gebruik mijn armen om heftig te zwaaien om zo mijn benen te ontlasten, dat helpt. Dan zie ik de bocht van het Olympisch Stadion. Ik loop de poort door, wat een menigte! De laatste twee bochten en dan zie ik de finish! Yes! Ik heb het gehaald, ik heb het gewoon gedaan! Eenmaal over de finish komt de ontlading: tranen rollen over mijn wangen. Wat een mooi en ontroerend moment. En ik denk aan mam. En hoe ik haar mis. Maar ook aan alle mensen die er wel zijn, zoveel mensen om mij heen die mij hierin gesteund hebben en gedoneerd hebben voor de Hersenstichting. Mijn missie is geslaagd: ik heb het prachtige bedrag van maar liefst 1730 euro voor het goede doel ingezameld, ik ben een prachtige ervaring rijker en: de marthon kan van de bucketlist. 

Dank, dank, dank allemaal!

Liefs,

Hester