Boodschap
Even een boodschap halen. Het klinkt als de simpelste taak die je je kunt bedenken. Maar welkom in mijn leven, welkom bij iemand met NAH.
Het begint al bij het bedenken wat we zullen eten. Mijn hoofd draait overuren en als ik dan iets heb bedacht, hoor ik mijn man zeggen; "Zullen we een curry maken?" Op dat moment is het dan weer 1 grote chaos want ik had net iets anders bedacht en nu hoor ik curry en weet ik niet meer wat ik had bedacht en toegeven aan curry wil ik op dat moment ook niet want ik was juist zo blij dat ik zelf iets bedacht had.
Het begint al bij het bedenken wat we zullen eten. Mijn hoofd draait overuren en als ik dan iets heb bedacht, hoor ik mijn man zeggen; "Zullen we een curry maken?" Op dat moment is het dan weer 1 grote chaos want ik had net iets anders bedacht en nu hoor ik curry en weet ik niet meer wat ik had bedacht en toegeven aan curry wil ik op dat moment ook niet want ik was juist zo blij dat ik zelf iets bedacht had.
Uiteindelijk wordt de knoop doorgehakt en ben ik tevreden. Dan maar eens een boodschappenlijstje maken. Ook dat gaat niet altijd zonder slag of stoot want wat hebben we ook alweer nodig. Stuur je mij zonder lijstje naar de winkel dan kom ik waarschijnlijk nooit meer terug, haha. Na een tijdje is het lijstje klaar en kan ik naar de winkel. Doordat ik het in mijn telefoon zet weet ik zeker dat ik het lijstje niet vergeet want mijn telefoon heb ik altijd bij me.
Dan is het tijd gezellig de winkel in te gaan. Voor mijn NAH vond ik dat altijd leuk. Rustig aan alle paden door, kijken of er iets nieuws is, iets lekkers zien en dan toch besluiten iets anders te eten en vooral rustig aan doen. Die tijd is voorbij. Een supermarkt is voor mij een hel. Ik irriteer me aan alles en iedereen.
Niet omdat iedereen zo vervelend is hoor maar puur omdat het veel te veel prikkels bij elkaar zijn. Ik probeer dan ook zo snel mogelijk alles bij elkaar te zoeken en ben blij dat mijn man 8 van de 10 keer naar de winkel loopt. Een tijdje terug liep ik de Lidl binnen en ineens wist ik niet eens wat ik daar kwam doen. Op zo'n moment verstijf ik, totale paniek en chaos en geen idee hoe te handelen. Gelukkig kan ik altijd mijn man bellen die mij even uit mijn chaos kan halen maar ondertussen schaam ik me dood. Hoe kan een jong, gezond persoon als ik nu zoiets simpels vergeten. En dan moet ik het toch toegeven, ik ben helemaal niet gezond, ik heb NAH en zal dat moeten accepteren en er mee moeten leren leven. Maar dat wil ik helemaal niet, ik wil mezelf terug, ik mis mezelf. En met dat besef komen de tranen, midden in de winkel, alsof de situatie al niet erg genoeg was.
Op zo'n moment zou ik willen dat er 1 iemand, eentje maar, naar mij toekomt, me bij mijn schouder pakt en vraagt of het gaat. Een stukje menselijkheid, een stukje interesse in de ander. Die ene vraag kan voor mij, voor iemand met NAH, gewoon zoveel verschil maken. Het kan iemands dag opfleuren en het gevoel geven ertoe te doen. We vragen geen urenlang gesprek, we vragen niet of we bij je op de koffie mogen komen en ons te mengen in je leven. We vragen alleen een stukje begrip en erkenning. Even die hand op je schouder en een vraag stellen, meer hoeft het niet te zijn.
Dat is de boodschap die ik mee wil geven. Zet hem op je lijstje en vergeet hem niet
Dan is het tijd gezellig de winkel in te gaan. Voor mijn NAH vond ik dat altijd leuk. Rustig aan alle paden door, kijken of er iets nieuws is, iets lekkers zien en dan toch besluiten iets anders te eten en vooral rustig aan doen. Die tijd is voorbij. Een supermarkt is voor mij een hel. Ik irriteer me aan alles en iedereen.
Niet omdat iedereen zo vervelend is hoor maar puur omdat het veel te veel prikkels bij elkaar zijn. Ik probeer dan ook zo snel mogelijk alles bij elkaar te zoeken en ben blij dat mijn man 8 van de 10 keer naar de winkel loopt. Een tijdje terug liep ik de Lidl binnen en ineens wist ik niet eens wat ik daar kwam doen. Op zo'n moment verstijf ik, totale paniek en chaos en geen idee hoe te handelen. Gelukkig kan ik altijd mijn man bellen die mij even uit mijn chaos kan halen maar ondertussen schaam ik me dood. Hoe kan een jong, gezond persoon als ik nu zoiets simpels vergeten. En dan moet ik het toch toegeven, ik ben helemaal niet gezond, ik heb NAH en zal dat moeten accepteren en er mee moeten leren leven. Maar dat wil ik helemaal niet, ik wil mezelf terug, ik mis mezelf. En met dat besef komen de tranen, midden in de winkel, alsof de situatie al niet erg genoeg was.
Op zo'n moment zou ik willen dat er 1 iemand, eentje maar, naar mij toekomt, me bij mijn schouder pakt en vraagt of het gaat. Een stukje menselijkheid, een stukje interesse in de ander. Die ene vraag kan voor mij, voor iemand met NAH, gewoon zoveel verschil maken. Het kan iemands dag opfleuren en het gevoel geven ertoe te doen. We vragen geen urenlang gesprek, we vragen niet of we bij je op de koffie mogen komen en ons te mengen in je leven. We vragen alleen een stukje begrip en erkenning. Even die hand op je schouder en een vraag stellen, meer hoeft het niet te zijn.
Dat is de boodschap die ik mee wil geven. Zet hem op je lijstje en vergeet hem niet
