Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet.
Wie kent het spelletje nou niet. Als kind, in de auto, je ouders urenlang vervelen met dingen zoeken in de auto die zij volgens jou nooit gaan raden en ze doen gezellig met je mee om te voorkomen dat er niet wordt gejengeld.

Met NAH zie je zelf heel veel dingen die een ander echt niet ziet. Je ziet je dagelijkse worstelingen, je dagelijkse leed. Je ziet dingen waarvan je weet dat het jouw hoofd volledig in paniek stand zal gooien. Simpele dingen als een bladblazer of grasmaaier. Niemand anders ziet ze zoals jij ze ziet.

En dat maakt het meteen ook zo lastig. Omdat een ander niet ziet dat hetgeen hij/ zij doet jou zoveel prikkels oplevert dat je volledig blokkeert kan diegene er ook gewoon niets aan doen. Het gras zal gemaaid moeten worden, een kast servies zal ingeruimd moeten worden, een hond blaft zo nu en dan nu eenmaal.
Mijn gezin probeert rekening te houden met mij en zich bewust te zijn van wat ze doen. Ze wachten soms met dingen doen tot ik er niet ben of komen naar mij toe om te zeggen wat ze gaan doen. Dan kan ik me erop voorbereiden en is het iets minder heftig of ik ga naar mijn eigen plekje, waar ik minder geluiden heb.

Het zijn de dagelijkse dingen die mijn hoofd compleet op slot kunnen gooien.
Zo loop ik altijd weg als mijn man de afwas doet. Borden, pannen en bestek in de kasten inruimen maken voor mij zoveel geluid dat ik daar beter niet bij in de buurt kan zijn. De geluiden komen binnen alsof er een Boeing 747 rakelings over mijn hoofd scheert. 

Niemand ziet dat, niemand beseft zich dat, niemand begrijpt dat die hele simpele, dagelijkse dingen kunnen zorgen voor een blokkade in mijn hoofd. En niet alleen in mijn hoofd, maar in het hoofd van al mijn lotgenootjes.  En wij verwachten niet dat een ander daar altijd rekening mee kan houden. We verwachten ook niet dat iedereen stopt met die geluiden maken, want het zijn dingen die nu eenmaal moeten gebeuren. Het enige wat wij vragen is begrip. Dat we kunnen aangeven dat het ons even teveel wordt en we daarom weglopen, dat we even kunnen blokkeren en verstijven op zo'n moment en dat we dan niet boos op je zijn, maar heel verdrietig en boos op onszelf.

Overprikkeling is bijna niet uit te leggen, want het zit in zo verschrikkelijk veel dingen en wat ik deze ochtend wel aankan, kan vanmiddag wel heel anders zijn.
Overprikkeling is ook iets waar je niet voor kiest. Al mijn lotgenootjes en ik hebben hierin geen keuze gemaakt, het is ons overkomen en overkomt ons iedere dag, tientallen keren. En dat maakt ons verdrietig en heel boos. 

Als mijn man onverwachts gaat stofzuigen, kan ik heel boos op hem worden, maar ik ben dan helemaal niet boos op hem. Ik schrik en blokkeer, mijn hoofd maakt overuren en op het moment dat ik mij dat besef, maakt mij dat verdrietig, want ik wordt met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik ben niet beter, ik heb NAH en dat zal altijd bij mij blijven. Dat maakt me boos en reageer ik af op hem. Niet omdat ik vind dat hij niet onverwacht mag stofzuigen, maar omdat ik het niet kan handelen. Ik ben dan niet boos op HEM, maar op mijn hoofd, want mijn hoofd is stom.

De afgelopen weken heb ik heel veel berichtjes gekregen van mensen met NAH, maar ook van mensen die iemand kennen met NAH. Ze herkennen zich in mijn uitleg en daar ben ik enorm trots op. Blijkbaar kan ik voor velen onder woorden brengen wat ze zelf niet kunnen en kan ik naasten en dierbaren leren begrijpen wat hun dierbare doorstaat. 

Besef met zijn allen dat overprikkeling niet alleen aan NAH verwant is.. Ieder mens heeft er weleens last van en ik weet dat mensen met ASS hier ook enorm veel last van hebben. Voor mijn  lotgenootjes en mij is het alleen de hele dag door. De hele dag door een achtbaan van geluiden, onverwachte momenten en continue op je hoede zijn. Op je hoede voor het onverwachte. Dat kan natuurlijk niet, maar je probeert het toch. En zodra er dan iets voorvalt blokkeer je evengoed weer en wordt je weer verdrietig en weer boos en haat je jezelf, want dit is niet de persoon die je was en niet de persoon die je wilt zijn.

En kan iemand iets doen om het mij en mijn lotgenootjes makkelijker te maken ? Die vraag is tijdens mijn avontuur best vaak door mijn hoofd gegaan. Ik denk zelf dat mensen niet altijd rekening kunnen houden met ons. Er zijn zoveel voorbeelden op te noemen waarin ik blokkeer van iets waar een ander totaal niets aan kan doen, maar als jij iemand hebt in je omgeving met NAH, dan kun je daar met hele kleine dingen al iets voor doen. Probeer de deur niet dicht te gooien, zet de tv wat zachter, je beltoon wat zachter en als je dingen gaat doen die geluid maken, geef dit dan even aan. Daarmee maak je het niet alleen voor ons fijner, maar ook voor jezelf, want we zullen dan minder snel boos worden en daar hebben we allemaal profijt van.

Je hoeft niet te zien wat wij zien, maar probeer wel iets verder te kijken. Voor mij, voor ons, voor jezelf. Samen voor begrip!